Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dat elk extreem muziekgenre potentie heeft tot commercieel succes bewijzen black-metalexponenten Dimmu Borgir en Cradle of Filth. Leg dat maar eens naast het oorspronkelijke werk van Darkthrone of Burzum. Een van de initiators van het genre is het Noorse Enslaved. Een band die altijd op zoek is geweest naar zijn Scandinavische wortels, metersdiep in de steenkoude Noorse klei. Maar net zo goed een band die nooit vies geweest is van vreemdgaan.
Het leuke aan creatieve bands is dat ze zich willen blijven ontwikkelen. Tiamat, Samael, noem ze maar op. En da’s klote voor puristen. Enslaved ontwikkelt zich helemaal terug naar Bathory, sluipt hier en daar met Anathema mee en doet daar een dosis eigenwijsheid overheen die we gewend zijn van Satyricon. Het levert een ietwat twijfelachtig album op met flarden gewone zang, alternatieve fragmenten die enigszins gedateerd aandoen en black-metaluitbarstingen die geen hoofden doen draaien.
Vooral het te vaak teruggrijpen naar mid-temposnelheden doet Isa geen goed. De ‘getriggerde’ basdrums klinken daarbij als een vriendelijk schetensalvo in plaats van als een furieus vurende M-16. De bijzonder sfeervolle riffs, melodieën (‘Isa’, ‘Bounded by Allegiance’) en flarden keyboards waar toch nog een dosis kilte vanuit gaat, compenseren echter voldoende. Bovendien maakt het geschreeuw van Grutle Kjellson je wel duidelijk dat Enslaved van origine wel degelijk een black-metalband is, muzikaal althans. De bands’ experimenteerdrift is vooralsnog een beetje richtingloos. Angst boezemt Enslaved allang niet meer in. De band heeft daar geen problemen mee. Zo verschuift het geluid van Enslaved steeds meer van een black-metalband met alternatieve rockinvloeden naar een alternatieve rockband met black-metalinvloeden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/enslaved/isa/7885/
Meer Enslaved op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/enslaved
Deel dit artikel: