• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Ennio Morricone | Crime and Dissonance

Ipepac belicht de duistere kant van de onbetwiste meester van de soundtrack.
2 CD, Ipecac/Bertus

Tekst: Vincent Romain

Publicatiedatum: 14 februari 2006

Indien u nog niet zou weten dat Ennio Morricone de enige echte King of Soundtracks is, dan herinnert Mike Pattons Ipecac u er wel aan met de zoveelste Morricone-compilatie. Deze keer werd er gekozen voor ’s mans meer psychedelische, vrijere werk dat hij voornamelijk maakte voor Italiaanse misdaadthrillers en andere B-filmformaten. Geen muziek voor spaghettiwesterns of Hollywoodprenten dus. Maar dat betekent evengoed dat, zoals het een goed filmcomponist betaamt, de sfeer hier altijd vooropstaat. En daarin is Morricone met zijn uitermate eclectische aanpak altijd een meester geweest.

De dertig nummers, verdeeld over dik honderd minuten Morricone-plezier, laten horen tot welk een breed veld van perceptie de componist in staat was. Je hoort hier uiteraard veel orkestrale elementen, maar de man was evenmin bang om in deze miniatuurtjes free jazz, rituele percussie en surreële vrouwenstemmen (met dank aan zijn vaste koor, de Gruppo Di Improvisazione Nuova Consonza), naast bijna dansbare stukken rare groove neer te poten.
Heel vaak gaat er dan ook nogal nerveus aan toe. In één kort stukje muziek kan je zowel een sitar, een verloren gelopen zigeunerviool, flarden orgel en Stockhausiaanse stemmen opvangen. Dan weer dansen er opeens, gedreven door dwingende percussie en op de melodie van een eeuwenoude heidense fluit, bacchantes rond het vuur om de geheime aanbidding van een atavistische godheid met kreten en gefluister gepast te begeleiden. Maar evengoed hoor je hier de sfeer van de Golden Sixties, toefjes bossa nova, spookachtige Italiaanse kinderwijsjes, militaire trommels en klassieke violen in één muziekje samengevat. Schrik dan niet als het enkele seconden verderop plots bulkt van de easy listening-xylofoons. Een beetje als het werk van Ipepac-baas Patton zelf dus. De gekke stemmetjes mag je er dan zelf bijdenken.

Het mooiste is nog dat met ongeveer vierhonderd plus soundtracks op zijn naam de Morricone-bron bij lange na nog niet opgedroogd is. Deze dubbelaar alleen al is in elk geval een bijzonder boeiende kennismaking met de ongekende diversiteit die de Italiaanse meester steeds heeft tentoongespreid en is een must voor zowel filmfreaks als liefhebbers van experimentele en vrije muziek. Allen daarheen!

http://www.kindamuzik.net/recensie/ennio-morricone/crime-and-dissonance/11915/
Meer Ennio Morricone op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ennio-morricone