Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Italiaanse trashmetalband Enemynside had me kunnen verpletteren, maar na beluistering van dit album sta ik nog steeds overeind. Er valt genoeg te genieten, maar toch is het jammer, want er had zoveel meer ingezeten.
Het probleem zit hem in de percussie en de helderheid van de mix. De drums klinken in het ergste geval als een dichtgeslagen wc-deksel, terwijl het geluid wat dof aandoet. Niet dat dit altijd het geval is, maar je blijft je altijd afvragen of de band wel tot het uiterste is gegaan. Door de vlakke productie wordt je niet weggevaagd, maar frons je hoogstens even je wenkbrauwen.
Toch kan dit album wel degelijk voor een stijve headbangnek zorgen, want wie door de slechte productie heen luistert wordt absoluut beloond. De nummers zitten namelijk inventief in elkaar, met voldoende afwisseling, zowel in de muziek als in de zang. Daarnaast staat de gitaarsolo altijd in dienst van het nummer, in plaats van aandachttrekkerij te zijn. Hoogtepunt van het album is het krachtige 'Unchained', dat prachtig van ritme verandert in het refrein en waarin ook nog een flitsende gitaarsolo zit.
Erg vernieuwend is het allemaal niet, maar zolang de kwaliteit van de nummers altijd zo hoog blijft geeft dat ook niet. Maar op dit moment sta ik dus nog overeind. Mocht de band de volgende keer met een goede productie komen, dan is het best mogelijk dat ze me wél omver blazen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/enemynside/let-the-madness-begin/5720/
Meer Enemynside op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/enemynside
Deel dit artikel: