Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De nieuwe cd van Elton John heet The Captain and the Kid, verwijzend naar John zelf (The Captain) en songschrijver Bernie Taupin (The Kid). Het was dus niet louter toeval toen vorig jaar de luxe editie van de elpee Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy verscheen, in navolging van die andere klassieker, Goodbye Yellow Brick Road. Twee albums die onmiskenbaar de kroon vormen op zijn carrière, die niet in de laatste plaats te danken is aan het songschrijvertalent van Bernie Taupin.
Als we heel eerlijk zijn, moeten we constateren dat de loopbaan van Elton John na de breuk met zijn partner in crime in een artistiek dal terecht is gekomen, met als dieptepunt dat de excentrieke Engelsman zijn ziel aan een bekend tekenfilmbedrijf verkwanselt en met een strontvervelende tranentrekker als ‘Can You Feel the Love Tonight’ een wereldhit scoort.
Het is dan ook velen logischerwijs ontgaan dat Elton John vlak daarna het nieuwe millennium inluidde met een bijzonder sterke popplaat, genaamd Songs from the West Coast, die op de beste momenten de sfeer uitademt van zijn magistrale albums uit de jaren zeventig. De sobere opvolger Peachtree Road uit 2004 ligt weliswaar ook in het verlengde van zijn succestijd, maar haalt slechts mondjesmaat dit hoge niveau. En dan; als zowat zijn hele garderobe de deur uit is en hij zelfs aankondigt een hiphopplaat te willen maken – komt de bijna zestigjarige pianist en zanger met zijn 29ste studioplaat, die alles en iedereen laat horen wat we al die tijd hebben gemist.
The Captain and the Kid opent ijzersterk met Bernie en Elton in het grote Amerika. In ‘Postcards From Richard Nixon’ horen we al meteen die typische pianoaanslagen en wonderlijke stem. Ook ‘Wouldn't Have You Any Other Way (NYC)’ is een prachtig eerbetoon aan de Verenigde Staten. De eerste single ‘The Bridge’ is een geslaagd nummer over volwassen worden in de muziekwereld en de vriendschapsrelatie tussen Elton en Bernie. Opvallend is dat Elton John oprecht is en nergens de krokodillentranen van zijn Disney-tijd inzet, ook niet als hij zingt over een beladen onderwerp als de ziekte aids in ‘Blues Never Fades Away’.
Hoewel hij natuurlijk wat minder jeugdig klinkt dan in de goede oude tijd, is Elton John hier in bloedvorm. Dat de hang naar het verleden nadrukkelijk aanwezig is, mag geen bezwaar zijn. Het is ronduit een verademing om hiermee de ranzige nasmaak van de afgelopen twintig jaar weg te spoelen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/elton-john/the-captain-and-the-kid/13939/
Meer Elton John op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/elton-john
Deel dit artikel: