Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De onverlaat die bij het woord country visioenen krijgt van snotterende cowboys en linedancende vrouwen is bij het horen van Elliott Brood in geen tijd van dergelijke waanideeën genezen. Met dit tweede album geeft de Canadese band countrypuristen wederom een welverdiende trap onder hun halfzachte hol. Het is namelijk barslecht linedancen op de gemene twang van Elliott Brood.
Met vagelijk op Sixteen Horsepower geënte klanken wisten de drie heren met hun debuutplaat Ambassador uit 2006 het genre van het nodige vuur te voorzien. Opvolger Mountain Meadows borduurt voort op die plaat, maar steekt iets beter in elkaar. Scheurgitaar en banjo vinden elkaar steeds beter.
Elliott Broods muziek wordt omschreven als death country. Niet geheel terecht, want vooral op het eerste deel van de plaat wordt er bijzonder levendig op los geragd. Zanger Marc Sasso leeft klaarblijkelijk op een dieet van whisky en schuurpapier en hij schreeuwt zich met verve door de voortjakkerende nummers heen. Naast al het gescheur en geschreeuw duikelen er voortdurend driftig tokkelende banjo's en mondharmonica's op, want het is en blijft een countrybandje, natuurlijk.
De typering death country slaat vanzelfsprekend op de sfeer. Bij deze Canadezen gaan nare liefdesaffaires hand in hand met de broodnodige dosis levensmoeheid en daar word je inderdaad niet vrolijk van. Als er gaandeweg de plaat wat gas wordt teruggenomen en er vaker rustiger nummers voorbij komen, duikt het 'snikkende cowboysyndroom' zelfs bijna even op. Gelukkig wordt er met een grote boog om platte sentimenten heen gelopen en blijft de muziek lekker rauw. Op Mountain Meadows weet Elliott Brood een mooie balans te vinden tussen rauwe rock en spookachtige country. Fijn plaatje.
http://www.kindamuzik.net/recensie/elliott-brood/mountain-meadows/17398/
Meer Elliott Brood op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/elliott-brood
Deel dit artikel: