Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Moed kun je hem niet ontzeggen. Eli 'Paperboy' Reed kiest na twee soulalbums voor een compleet nieuwe koers. Naar verluidt heeft hij veel naar Beyoncé geluisterd en waagt hij nu de sprong in het diepe van de galmende productiepop die de invloedrijke paspop zo succesvol maakt. Maar wat als de nieuwe Paperboy niet aanslaat en zijn fans er geen moer meer aan vinden?
Zo denkt de ambitieuze Amerikaan niet. Logisch dat hij wel eens uit het keurslijf wilde breken. Dus moet je hem beoordelen op zijn prestaties van nu, op Nights Like This. En dat valt niet mee. Over het wisselende niveau van het songmateriaal valt te twisten, maar de ingeblikte en eendimensionale productie doet pijn aan je oren. Deze plaat mist ziel.
In elk nummer springt de Paperboy gelijk boven op je, hij schreeuwt aan je hoofd en wil je zo snel mogelijk de dansvloer op trekken. Refreintjes worden kracht bijgezet met alarmerende geluidjes, de breaks volgen in duizelingwekkend tempo en nergens zit enige rust in de plaat. Nights Like This ademt niet, de luisteraar krijgt geen lucht en de voegen zitten helemaal volgepropt (hoewel niemand deze geprotoolde herrie per se op vinyl hoeft te hebben).
Het heeft weinig zin er een track uit te lichten, hooguit in negatieve zin, want er staan enkele liedjes op waarmee zelfs Gordon niet op het songfestival durft te verschijnen; het titelnummer bijvoorbeeld. Laten we voor de Paperboy hopen dat hij hiermee doorbreekt en in grote hallen mag gaan brullen. Nights Like This is zeker geen plaat die hij of u thuis voor het plezier zal draaien en dat is goed nieuws voor de buren.
http://www.kindamuzik.net/recensie/eli-paperboy-reed/nights-like-this/24931/
Meer Eli 'Paperboy' Reed op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eli-paperboy-reed
Deel dit artikel: