http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Elf Power | Back to the Web

Voor wie zijn folk niet al te freaky lust.
CD, Rykodisc/Rough Trade

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 16 mei 2006

Elf Power komt uit Athens in de Amerikaanse staat Georgia, uit de scene rond het muzikantencollectief Elephant 6, waar ook bands als Apples In Stereo, The Olivia Tremor Control en Neutral Milk Hotel uit ontsproten. Deze scene ontstond begin jaren negentig en iedereen is ondertussen zijn eigen weg gegaan, maar toch spelen de muzikanten van de verschillende bands nog vaak mee op elkaars releases. Een gezellige boel dus.

Dat bijvoeglijk naamwoord is ook uitermate van toepassing op deze achtste release van Elf Power. Hun eerste platen waren tamelijk experimenteel en hun laatste rockten iets harder. Voor hun debuut bij een groot label – Rykodisc hoort tegenwoordig bij Warner – laten ze zich van hun meest folky kant zien. Dat is een rijkelijk georkestreerde en behoorlijk psychedelische folkvariant trouwens, die vaak klinkt alsof Lou Barlow zich uit de lo fi heeft losgerukt en licht megalomaan geworden is, of als Guided By Voices zonder hun Who-aspiraties.

'Come Lie Down with Me (and Sing My Song)' is een simpel, melancholisch deuntje met een jengelgitaar en een bescheiden strijker. 'An Old Familiar Scene' is een lieflijk popliedje dat er goed de vaart in heeft, met een beetje gitaargeweld halverwege. In 'Somewhere Down the River' heerst weer een zigeunersfeer, met een bezwerend ritme en de meest memorabele melodie van de plaat. In andere liedjes zet Elf Power een mandoline, een cello of een banjo in; hier en daar wordt een psychedelische sfeer opgebouwd en het kampvuur is nooit ver weg. Enkel 'The Spider and the Fly' is behoorlijk gezwollen en de potsierlijke tekst maakt deze misser extra pijnlijk. De rest van de plaat klinkt prima, maar omdat de meeste nummers min of meer dezelfde kadans hebben, wordt het geheel wat monotoon na een tijdje.

Zanger Andrew Rieger zingt ook meer ingetogen. Voorheen wilde hij wel eens verrassend uit de hoek komen; hier zingt hij volgens het boekje. Waar hij het precies over heeft, is minder gemakkelijk te plaatsen. Het thema water komt nogal vaak aan bod en de licht naargeestige pastorale sfeer die over de meeste liedjes hangt, zet zich voort in de teksten. De surreële beelden van hun eerste platen hebben plaatsgemaakt voor een iets concreter, maar nog steeds irreëel wereldbeeld.

Back to the Web is een mooi, maar rustig plaatje. Het is ongetwijfeld gemaakt met de intentie om een iets groter publiek aan te spreken en het is niet eens zo onwaarschijnlijk dat dat nog zal lukken ook.