Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zelfs al zou melancholicus Joseph O'Connell met een veertig koppen tellend dweilorkest op de proppen komen, dan nog zou men spreken van een eenzame ziel. Dat je alleen een man met gitaar hoort, komt omdat er zoveel verlatenheid in die dunne stem schuilgaat. Alsof je zijn geïsoleerde wereld wordt binnengetrokken. In alle omstandigheden is het alsof Elephant Micah tussen vier muren en vanuit een dwangbuis de luisteraar toespreekt.
Natuurlijk is ook Where in Our Woods geen wilde rockplaat geworden. Opvallend is wel dat het weemoedige en oorstrelende gefluister soms bijval krijgt van bijvoorbeeld een pomporgeltje, een gestript drumstel of een speelgoedinstrument. Daardoor ontstaat al vrij snel een intens broeierige sfeer, een beetje als een moeras dat zachtjes bubbelt, met die immer sobere en ontroerende zang van de bescheiden meester op de voorgrond. Meestal bespeelt Elephant Micah een baritonukelele, dat is immers een soort kleine gitaar, op dezelfde manier gestemd en met slechts vier snaren. Voor deze eigenzinnige singer-songwriter lijkt altijd te gelden: hoe minder, hoe beter
Elders doemt ook Bonnie 'Prince' Billy als achtergrondzanger op, want hij behoort samen met Hiss Golden Messenger en de inmiddels overleden Jason Molina tot de grote bewonderaars van deze eigenheimer. Eigenlijk is het ook volstrekt onvoorstelbaar en een verdomde schande dat de rest van de wereld nog nooit van Elephant Micah heeft gehoord. De beste man maakt al bijna vijftien jaar de mooiste platen. Maar goed, eigenlijk is het ook wel weer mooi dat zulke schatten verborgen blijven, om uiteindelijk in de goot of in het ravijn te worden gevonden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/elephant-micah/where-in-our-woods/25797/
Meer Elephant Micah op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/elephant-micah
Deel dit artikel: