Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie denkt dat Steve Alibini alleen maar sociaal gestoorde en hardbeukende artiesten weet op te nemen, heeft het mis. Vorig jaar verscheen met behulp van zijn elementaire opnametechnieken The Power Out, het tweede album van Electrelane. Een kwartet zeer aantrekkelijke Engelse dames die een eigenaardige mix van zo’n beetje elke muziekstijl wisten te maken. Of het nou om noise, ambient, punk, jazz, slowcore, tango of avant-garde ging, het kwam voorbij – en ook nog eens in drie verschillende talen. Op Axes is de multimuzikale brij wederom te bespeuren, zij het eenvormiger, terwijl de vocalen, evenals op het debuut, helemaal tot een minimum beperkt zijn gebleven. Electrelane hierom dan maar als postrock bestempelen? Ach ja, waarom ook niet.
Met live ingespeelde tradtionele instrumenten (het blijft Alibini, hè!) wordt Stereolab nagedaan op ‘Bells’ en ‘Two for Joy’, terwijl ook Sonic Youth nooit ver uit de buurt is (‘If Not, When?’, ‘Those Pockets Are People’). Electrelane zal het goed doen op grimmige dansavonden, daarvoor zijn de drumpartijen strak genoeg en weet de basgitaar je gauw genoeg aan zich te binden met repetitieve noten. Hoewel Emma, Mia, Verity en Ros telkens op de juiste wijze naar een climax toewerken, worden deze grandes finales nooit zo groots dat je het uitschreeuwt van genot. Daarvoor is er te weinig spanning, dynamiek en ook durf in de muziek verwerkt – ondanks een opvallende cover van Leonard Cohens ‘The Partisan’. De minimalistische filosofie van Alibini keert zich na verloop van de dertien nummers dan ook tegen hen. Erg jammer, want met iets meer melodie en diversiteit zou de groep uit Brighton niet hebben misstaan tussen een Broken Social Scene of de stadsgenoten van The Go! Team.
http://www.kindamuzik.net/recensie/electrelane/axes/9692/
Meer Electrelane op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/electrelane
Deel dit artikel: