• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

El Camino | At Jenny Richee

Vijf nummers: vijf felschijnende sterren.
CD, The Drowning Man/Konkurrent

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 13 december 2005

Dynamiek, mensen. Afwisseling. Postrock anno 2005 is net zo voorspelbaar als de term leeg is. Muziekjournalist Simon Reynolds bedacht hem ooit om de muziek op Bark Psychosis’ album, Hex, te omschrijven. Dat was begin jaren negentig. Vandaag de dag lijkt het postrock-hokje steeds meer op een uitgeleefd kippenhok waar de voorspelbare crescendo’s van de talrijke Mogwai en GY!BE na-apers elkaar vertrappelen.

El Camino hoort daar niet bij. De band uit Haarlem weet genoeg te verrassen en intrigeren om de aandacht er bij te houden en zichzelf boven hokjes te plaatsen, al is het maar voor de lengte van vijf nummers die deze e.p. rijk is. Dynamiek dus, verrassing ook. Bijvoorbeeld wanneer er tijdens ‘Not a Gesture to Lose’ ineens stemmige vocalen opdoemen na een lekker zware mathrock opening vol bombastische gitaarakkoorden. Om even later in een mist van dissonantie en lichte pianoklanken weer te klinken als de sfeervolle ambient van Library Tapes.

De mooiste momenten op At Jenny Richee behoren tot het beste dat (semi) instrumentale rock vandaag te bieden heeft. ‘Turnpike Gate’ draait op een stevige groove neergepoot door drums en gitaar waarna een losse Tortoise achtige dynamiek het overneemt en ‘Liebestahl’ ronkt als een opvoerde dieselmotor, denk: Earths Hex: Or Printing in the Infernal Method. Mooi, erg mooi spul van El Camino. Hoog tijd voor weer eens een serieuze langspeler, smeedt het ijzer wanneer het heet is dame, én heren.

http://www.kindamuzik.net/recensie/el-camino/at-jenny-richee/11459/
Meer El Camino op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/el-camino