Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tijdens gure herfstdagen gebeurt het vaak. Dat je buiten ineens tegen een warme windvlaag loopt uit een open winkeldeur. Lekker wel, maar ik zou nooit om die reden een winkel binnengaan. Zo heb ik me eigenlijk ook nooit echt verdiept in Braziliaanse muziek. Ik voel het wel, de warmte van de bossanova of het zweet van stadse Rio-funk, maar iets houdt me tegen. Er is blijkbaar een drempel.
En toch heb ik iets met Braziliaanse invloeden, bijvoorbeeld in sommige jaren zeventig-fusion. Denk aan de vroege soloplaten van George Duke, of Flora Purim. Glad, sophisticated en aangenaam, maar heel fout onder het stoere deel van je vriendenkring. Het blijven natuurlijk lekker slome grooves, met tropisch kabbelende niets-aan-de-handmelodieën. Eronder zitten misschien complexe akkoordenschema's waarvoor je toch even in alle rust achter je Fender Rhodes moet gaan zitten. Trek je er maar niets van aan, hoor, als je niet wilt.
Anno 2003 maakt Ed Motta (32) van die goedgespeelde gladjakkersmuziek met oude elektrische toetsenborden en funky beats. Motta's stem is die van een macho, maar op een doortrapte manier. Hij lijkt vrouwen te benaderen alsof hij een van hen is. Begrijp me niet verkeerd, ik versta geen woord Portugees. Het is puur zijn timbre, dat me doet denken aan een vrouwen-alt. Een beetje eng als je je bedenkt dat de mooiste travestieten uit Brazilië komen.
Sommige mannen zullen verwachten dat deze cd het werk doet voor ze. Dat een vrouw zich laat overtuigen onder een muzikale deken van Braziliaanse zwoelheid, en een goedgekozen drankje. Ik ben er niet helemaal gerust op. Het liefst zou ik vantevoren willen weten wat Ed Motta bij haar wakker maakt. Ik voel de hitte en de ingehouden spanning, maar ik ga niet naar binnen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ed-motta/poptical/4515/
Meer Ed Motta op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ed-motta
Deel dit artikel: