Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De liefdesbaby van Joe Satriani en Dillinger Escape Plan heet Dysrhythmia en het is een instrumentaal trio. Het schraapt en wisselt van tempo, het beukt en wisselt van maat en het freakt en wisselt van toonsoort. Interessant, maar ook érg vermoeiend.
De vraag rijst of de mathcorebenadering die Dysrhythmia hanteert wel zo goed bij instrumentale muziek past. Je kan van Satriani zeggen wat je wil, maar de man weet hoe hij een mooie melodie uit zijn gitaar moet persen. Dysrhythmia-gitarist Kevin Hufnagel weet dat vast ook wel, maar hij doet het nooit op Barriers and Passages. Een onderliggende constante groove zoals bij jazz of juist een epische opbouw zoals in traditionele progrock ontbreekt eveneens. De fragmentarische schuivende, draaiende en tollende virtuositeitssalvo’s van Dysrhythmia spatten daardoor overal om je heen uit elkaar zonder je echt vol te raken.
Zowel de diplomaat als de dichter zijn taalvirtuozen die het enige juiste woord op de enige juiste plaat weten te krijgen. De muzikant wil dichten met noten, maar met Barriers and Passages levert Dysrhythmia een verdragstekst af.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dysrhythmia/barriers-and-passages/13581/
Meer Dysrhythmia op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dysrhythmia
Deel dit artikel: