Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het moet niet altijd experimenteel zijn, ook traditionele muziek kan onze oren zalven. Neem nu deze twaalf pianosolo’s van Dustin O’Halloran, die ook actief is in de rockgroep Devics. Hier worden voor de verandering eens niét de toetsen met hamers te lijf gegaan of het binnenwerk aan diggelen geslagen. Dit is pure emotie waarbij oppervlakkige macho-poses achterwege gelaten worden. In die zin getuigt dit album dan weer wel van veel durf omdat het niet voor de gemakkelijkste weg kiest. Er is niets waarachter O’Halloran zich nog kan verschuilen en zo een misleidende pose aannemen. Maskers zijn niet op hun plaats bij deze melodieuze pianomuziek, zoals je die tegenwoordig nog maar zelden hoort.
Op een gerestaureerde Duitse Sabel uit de jaren 1930 creëert O’Halloran de intieme sfeer van melancholische pianomuziek. Melodieën druppelen langzaam uit de voorzichtig aangeslagen toetsen, lossen op in soms haast impressionistische passages. Dat levert tijdloze muziek af waarin we echo’s van oude meesters als Satie, Debussy en Chopin terughoren, hoewel de composities van O’Halloran nooit hetzelfde niveau halen als dat van zijn voorbeelden. Een mooie genreoefening, dat wel, maar daardoor zijn deze pianosolo’s niet echt wereldschokkend, volgt hij zijn voorbeelden te getrouw en slaagt O’Halloran er niet echt in een eigen stem te vinden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dustin-o-halloran/piano-solos/7456/
Meer Dustin O’Halloran op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dustin-o-halloran
Deel dit artikel: