• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Duffhues | Jacky the Stripper

Eigenheimerblues en sombermandroefenis.
CD, Mokke/Konkurrent

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 22 januari 2003

De in 1973 geboren Duffhuës is te horen op de elpee Almost a Dance, het tweede studio album van de symfonische hardrockformatie The Gathering, de Nederlandse band die direct daarna furore maakte met een vrouwelijke zangeres en hun gotische bombast. Duffhuës, de liedjescomponist uit Oss, koos al vrij snel voor een solobestaan, nadat hij eerst nog een cd-tje uitbracht met de band Enos en en enkele kortstondige projecten in de film- en theaterwereld voltooide. Ook werkte hij korte tijd samen met de groep Blimey! De eerste echte soloplaat van Duffhuës verscheen zo’n twee jaar geleden op het label van My First Sonny Weissmuller. Het onlangs uitgebrachte Jacky the Stripper is z’n tweede volwaardige soloplaat, hiermee begeeft de oud-hardrocker zich volledig op het vlak van de introverte singer/songwritermuziek.

“And the early dawn cracks out a carpet of diamond across a cash crop car lot filled with twilight Coupe Devilles”, zoals Tom Waits op treffende wijze het eenzame dronkemanbestaan bezong voor de straatlantaarns en prostituees in ‘The Ghosts of Saturday Night’. Duffhuës kan zich hier helemaal in vinden. Barvlieg Waits is duidelijk één van Duffhuës’ inspiratiebronnen. Een andere vaderfiguur voor einzelgänger Duffhuës is zonder meer Nick Cave, ‘Nick the Stripper’ om zo maar eens een songtitel te citeren van The Birthday Party, min of meer toevallig verwijzend naar de door Duffhuës gekozen albumtitel. Van het maniakale in The Birthday Party schemert soms ook wat door op Jacky the Stripper, maar meer nog teren de minimalistische songs zonder uitzondering op de loodzware zielroerselen van zanger Duffhuës. Alleen met ‘Sand’ covert Duffhuës een nummertje van Lee Hazlewood.

Er valt echter geen greintje humor te bespeuren, daar klinkt het allemaal veel te depri voor, maar Jacky the Stripper verdient het omgetwijfeld om gehoord te worden, al is het dus loodzware kost tot en met. Net als met de droevige songs van Nick Drake rest enkel nog de misère en troosteloze kilte. Soms probeert Duffhuës teveel als één van z’n voorbeelden te klinken, vooral de manier van zingen dan. Soms valt er ook wel iets aan te merken op de overtollige dramatiek en vluchtige probeersels, maar bovenal ontkleedt Jacky the Stripper genoeg eigenheimerblues en sombermandroefenis om te bewonderen. Een heel bijzonder talent.

http://www.kindamuzik.net/recensie/duffhues/jacky-the-stripper/2328/
Meer Duffhues op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/duffhues