Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Harem is Duffhuës’ derde plaat en hoewel ze net als de vorige twee platen een klein juweeltje is, klinkt Harem iets aangepaster dan met name de debuutplaat Pirenesi’s Rome. Die plaat was dan ook erg excentriek, onaangepast en anders. Hiermee wil ik overigens niet zeggen dat Harem een minder plaat is.
Duffhuës haalt zijn inspiratie nog steeds uit de zelfkant van het leven en dan zijn Nick Cave, Tom Waits, Nick Drake en ook Johnny Cash al snel de referenties. Het nummer ‘Arcadia’ is niet het meest originele nummer van de plaat, maar wel degene die in je hoofd blijft hangen, waardoor je de rest van de week “Sheppard, where do I go?” blijft uitroepen. Helaas heb ik niet zo’n ruwe stem als Duffhuës, maar die moet mijn omgeving er maar bijdenken.
De andere nummers zijn vaak net zo goed als ‘Arcadia’, maar blijven (gelukkig?) iets minder makkelijk hangen. Duffhuës speelt graag met het tempo van zijn nummers door ze op momenten traag te laten voorslepen. Waar dit elders irritatie oproept, sleept dit je bij Duffhuës mee in het donkere, muzikale hol dat Harem heet.
http://www.kindamuzik.net/recensie/duffhues/harem/11677/
Meer Duffhues op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/duffhues
Deel dit artikel: