• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Dreadlock Pussy | Palm Bridge Rd.

Nu-metal is dood, maar Dreadlock Pussy heeft zichzelf opnieuw uitgevonden.
CD, PIAS/PIAS

Tekst: Xander van Aart

Publicatiedatum: 30 maart 2005

De bouw van de eigen Cell 3-studio heeft er alles mee te maken dat het nieuwe Dreadlock Pussy-album anders klinkt dan het voorgaande werk. In deze redelijk luxueus ingerichte loods konden de bandleden in hun eigen chaotische tempo werken aan de opvolger van Tsumi. En ze kunnen met recht trots zijn op de derde cd Palm Bridge Rd.

De eind-twintigers zijn opgegroeid met grunge en dus met Faith No More, Alice In Chains en misschien zelfs Corrosion Of Conformity. Die bands maakten echte albums in plaats van slechts enkele goede tracks aan te vullen met middelmatige songs, zoals vandaag de dag vaak gebeurt bij bands. Het maken van zo'n volwaardig album was de insteek toen dit zestal met de opnames begon.

Palm Bridge Rd. is een zeer compleet album geworden waarop de band afstand neemt van de nu-metalroots. En dat is de tweede en laatste keer dat het gehate n-woord valt, want muzikaal gezien klinkt Dreadlock Pussy tegenwoordig stukken gevarieerder en vooral groovier. Kenmerkend voor de nieuwe sound van Dreadlock Pussy zijn de dissonante refreinen (‘Escondidos’), waarmee de band nog meer afstand neemt van dat enge n-ding. De teksten zijn belangrijker dan voorheen, benadrukken de bandleden. Want Dreadlock Pussy is nu ook om gewoon thuis op de bank naar te luisteren. Niet alleen om in de plaatselijke jeugdsoos op te pogoën.

De boodschappen gaan onder meer over tolerantie in de samenleving, liefdesrelaties, de wil tot een conversatie en machtsmisbruik. Deze invalshoeken zijn niet bijster origineel, maar Dreadlock Pussy vervalt toch amper in holle frases of uitgemolken riffs. Bovendien zie ik de band met elk album groeien, waardoor ook Palm Bridge Rd. een soort tijdsdocument is geworden.

‘Hang Loose’ is een erg lekkere midtempostamper, waarin de band op subtiele manier wat meer melodie in de nummers verwerkt, zoals eerder ook Green Lizard dat deed. Die gelijkenis is ook hoorbaar. Laten we de vergelijkingen met System Of A Down en Limp Bizkit nu maar vergeten, want de Limburgers zijn een stapje verder in de natuurlijke evolutie. Al ben ik niet helemaal overtuigd van de scratches van DJ Lombok. Duistere Soundgarden-ritmes vragen nu eenmaal niet direct om scratches en dus komen Lomboks aanvullingen vaak wat geforceerd over.

Anno 2005 klinkt Dreadlock Pussy als Faith No More op The Real Thing en Angel Dust. Maar intiemere warmte is er ook in de vorm van instrumental ‘A Way of Saying Goodbye’ en het industriëlere ‘One Too Many Times’. Al met al een sterk album van een Nederlandse band die daadwerkelijk risico durft te nemen, wat nog prima uitpakt ook. Het gaat wat ver om Palm Bridge Rd. tot klassieker uit te roepen, maar deze digitale stap is zeker een grote voorwaarts. Nu die vooroordelen nog overboord.

http://www.kindamuzik.net/recensie/dreadlock-pussy/palm-bridge-rd/9002/
Meer Dreadlock Pussy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dreadlock-pussy