Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op z'n tijd is er weinig mis met een knallende pot youthcrew. Snelle straight edge hardcore die gaat als een trein. Probleem is alleen vaak dat de bands zoveel op elkaar lijken dat je iets zult moeten doen om je te onderscheiden van de andere bands. Doe je dat niet, dan rest weinig dan een saai album met muziek die je al honderden keren hebt gehoord.
Down To Nothing ramt er in 33 minuten 11 nummers door. Dit lijkt redelijk lang, maar dat is bedrog. Alleen het laatste nummer duurt al meer dan 16 minuten, waarvan twaalf minuten stilte. De rekenaars hebben al door dat de andere 10 nummers dus nog geen twee minuten gemiddeld in beslag nemen. Het feest is dus snel voorbij. Alhoewel, feest? Down To Nothing is youthcrew zoals het niet hoort. Als ik dit album hoor, kan ik een lange gaap niet onderdrukken.
Er is weinig mis met de productie, de lengte van de nummers is prima -het moet immers beuken en niet te lang duren- en de muziek is voorzien van enkele stuiterende breakdowns. Dat is het dus niet. Deze plaat mist simpelweg schwung. De stem van David Wood is niet agressief genoeg en verveelt heel erg snel. Ook mis ik de nodige lekkere melodieuze doorschuifakkoorden die deze muziek zoveel aantrekkelijker kunnen maken. En daarmee belandt de band heel hard in de grauwgrijze middelmoot.
Er zijn veel bands die deze muziek veel beter maken en daar kan Down To Nothing voorlopig nog lang niet aan tippen. Ik zet liever platen op van Carry On, In My Eyes en Count Me Out. Als ik Down To Nothing vervolgens nog een keer draai, tja... De plaat is heel erg saai en dat is in dit genre dodelijk. Daarmee is alles gezegd en dat maakt de rencensie net zo kort als de plaat lang is. Meer valt er niet over te zeggen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/down-to-nothing/save-it-for-the-birds/4094/
Meer Down to Nothing op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/down-to-nothing
Deel dit artikel: