http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Doves | Kingdom of Rust

Het Elbow van 2009?
CD, Heavenly/EMI

Tekst: Niels Steeghs

Publicatiedatum: 12 april 2009

Het heeft even geduurd, maar opeens is ie daar dan toch: de vierde plaat van Doves. Het blijft na het over vervreemding handelende Some Cities vier jaar stil rondom de heren, mede doordat ze halfweg de opnamen van producer wisselen. Dana Austin vervangt John Leckie, en aan Kingdom of Rust kan eindelijk een eind gebreid worden.

Dat nieuwe werk is een logisch klinkend vervolg op Some Cities. Spannend, vol psychedelische effecten, met een enorm weloverwogen opbouw in de liedjes en constant gejaagd door de ietwat zanikende, doch warme stem van zanger/bassist Jimi Goodwin. Die overigens best een tikkie als Guy Garvey van Elbow klinkt. Doves is een band die evenals Elbow geen muzikanten heeft van popsterachtige allure. Die laatste band bracht één van de meesterwerken van 2008 voor het voetlicht. Wees niet geheel verbaasd als Doves dit jaar die plek inneemt.

De Mancunians moeten het vooral van hun klanken hebben. Klanken waarop het lastig is direct de juiste vinger te leggen. Soms is er een stukje waarin je bijna denkt op de prairie te hobbelen, dan is er weer een meer elektronisch getint partje, om vervolgens weer uit te komen bij diep dromerige deuntjes. Opener 'Jetstream' klinkt zo bij vlagen als Grandaddy, terwijl '10.03' de Doves' spanningsopbouw ten top weergeeft. Voorlaatste nummer 'House of Mirrors' klinkt zelfs alsof een geest ze op de hielen zit, terwijl ook 'The Outsiders' zo heerlijk neurotisch voortjakkert.

In elk geval is Kingdom of Rust een plaat waarin constant beweging zit. Episch, avontuurlijk, en met een tragische triestheid. Want de eenzaamheid, de regen en de vergane tint van het roestbruin is stukken dichterbij dan de warmte van de zon. Want net zoals Elbow is Doves een band die boven alles de muziek laat spreken. Zoals Goodwin een tijd voor het album al sprak, hoeft het drietal niet per se ontzettend te vernieuwen, maar doet het het liefst waar het sterk in is: goede songs schrijven. En dat maakt het zwaar melancholieke Kingdom of Rust op voorhand al tot een zeer serieuze kandidaat voor de eindejaarslijsten.