http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

DJ Shadow | The Outsider

Teleurstelling. Een hele grote teleurstelling.
CD, UMVD/Universal

Tekst: Erwin Dekker

Publicatiedatum: 17 september 2006

De man zelf zal niet de eerste zijn om het te zeggen, maar DJ Shadow heeft zowat een hele muziekstroming gecreëerd en met zijn debuut Endtroducing een standaard gezet die daarna nooit meer gehaald is. Dat betekent voor Shadow helaas ook dat al zijn latere werk getoetst wordt aan dat meesterwerk. Het is wellicht de reden om iets heel anders te gaan doen met zijn muziek, want daar heeft hij helaas voor gekozen.

Het album The Outsider valt uiteen in twee delen. De tweede helft bevat muziek die je redelijkerwijs kan verwachten als evolutie van zijn gekende stijl. De eerste helft daarentegen is een verschrikkelijke uitstap naar een rauwe onderstroming met opgefokte raps, bekend als hyphy. Nu zal die term bij weinigen een belletje doen rinkelen en dat kunnen we beter zo houden; je mist niets.

We moeten het dus stellen met dat tweede deel. Het begint met een fantastische samenwerking met Phonte Coleman van Little Brother. ‘Backstage Girl’ is qua thema - groupies - vrij standaard, maar wordt perfect uitgewerkt door beide heren. De beat heeft wat weg van de sensuele rock van Prince met een zweem van Shadow’s oudere werk en Phonte laat zowel zijn rap- als zangtalenten horen. Dan volgt ‘Triplicate’, een instrumentaal nummer dat dromerig start en daarna langzaam uitdooft zonder enige climax. Dat geldt helaas ook voor het overgrote deel van de rest van de muziek. Het werkt prachtig als achtergrondmuziek, maar het is lang niet meer zo compleet als het oude geluid van Shadow. Verder is er nog het uitermate vreemde ‘Enuff’, een clubnummer van Q-Tip en Lateef dat net als de hyphytracks de plank volledig misslaat.

'This time I’m gonna try it my way' klinkt het op het openingsnummer van het album. Wat Shadow daarmee bedoelt blijft het hele album totaal onduidelijk. Niet alleen zijn er die twee losse helften, maar Shadow lijkt zich vooral te schikken naar zijn gasten in plaats van andersom. Al bij al is dromerige achtergrondmuziek van Shadow nog steeds heerlijke stuff, maar zijn status vraagt om meer. Veel meer.