• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Dixie Witch | One Bird, Two Stones

Een beetje vreemd, maar wel lekker in de southern rockhoek.
CD, Small Stone/Bertus

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 14 september 2003

Southern rock: toch niet echt een synoniem voor welopgevoede zoetgevooisdheid. Eerder toonbeeld van al jaren identieke rauwdouwerrock over de vrouwtjes en drank. En bij het zien van het in Wild Wild West-achtige sferen getekende hoesje voor One Bird, Two Stones van Dixie Witch uit – jawel – Denton, Texas, verwacht je dan ook niets meer dan weer dezelfde soort rechttoe-rechtaan rock voor de nationalistische boerenklassen van de VS. Niet dat dit vooroordeel helemaal naast de waarheid is trouwens, maar Dixie Witch tapt toch uit een interessant vaatje. Want tussen de ronkende en rokende fuzz-riffs die het ritme bepalen, smeult het vuur van een ander warm sfeertje. Dat van de stonerrock. Log, zwaar op de hand en swingjammend ramt Dixie Witch door. Met een zingende drummer die soms gevaarlijk dicht in de buurt komt van Kyuss' John Garcia wordt het plaatje compleet.

Furieus uit de startblokken knallend met een paar volvette dampende stampers en zonder enig gas terug te nemen, schreeuwbeukt Dixie Witch de speakers uit. Blue Cheer, Grand Funk Railroad, en meer '70s grootheden worden in de mix gegooid en door de grote leegten van het Zuiden getrokken. Erg vernieuwend is het niet, maar het levert wel een groovend heavy album op.

En dan is Dixie Witch opvallend genoeg slechts een trio; wat trouwens niet af te horen is aan de hoeveelheid lawaai dat deze mannen weten te produceren. En is het tekstmateriaal een stuk gevarieerder dan je zou verwachten bij een southern rockact. Verlies van een vriend, het leven van een zwaar toerende band; het is niet alleen maar de billenknijpende drinkebroerskoek die hier geserveerd wordt. Kortom: een apart bandje.

Voor een southern rock groep kijkt Dixie Witch verder dan de barbecue lang en het bierglas diep is. Dat maakt de band en zeker het album 'One Birds, Two Stones' ook interessant voor iedereen die normaal – yours truly incluis – angstvallig uit de buurt van dit genre blijft. Misschien zouden de nummers waarin de bands rauwe kracht in vrije jams wordt losgelaten nog wat langer mogen duren, maar dan komt de ware stonerrock wel gevaarlijk dichtbij. Ergens op het grensvlak tussen de genres blijft de spanning nu ook al tien nummers lang levensgevaarlijk hoog. Nergens gecompliceerd, maar ook geen muziek voor de compleet doorgezopen hersendoden onder ons. Dixie Witch is in het bekende platgereden paden genre een aanwinst te noemen. Hopelijk mogen we dat in Nederland ook eens live aanschouwen; liefst zonder al teveel rondvliegend bier en een overdosis aan overgeile houthakkershemden.

http://www.kindamuzik.net/recensie/dixie-witch/one-bird-two-stones/3986/
Meer Dixie Witch op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dixie-witch