http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Disfear | Live the Storm

Pure muzikale adrenaline.
CD, Relapse/Suburban

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 25 januari 2008

Het hele rockreüniecircus draait natuurlijk om geld. De ene keer is het wat duidelijker dan de andere, maar zelden ligt het zo voor de hand als bij de tour langs de grote metalfestivals die At the Gates deze zomer gaat doen.

Waar momenteel talloze bands het geluid van deze melodieuze deathmetalpioneers klakkeloos kopiëren, daar zijn de gebroeders Björler zich met hun nieuwe band The Haunted artistiek verder blijven ontwikkelen. Het lastige, maar na vele luisterbeurten zich tot meesterwerk ontpoppende The Dead Eye is van die ontwikkeling (voorlopig) het hoogtepunt.

Ook At the Gates-zanger Tomas Lindberg liet sinds het verscheiden van die band in positieve zin van zich horen. Waar The Haunted steeds meer prog wordt, daar zweepte zijn punkband Disfear in 2003 met de songs van Misanthropic Generation menig concertzaal op tot het kookpunt. Vijf jaar later gooit de band er op Live the Storm nog een schepje bovenop.

De rekrutering van voormalig Entombedgitarist Uffe Cederlund blijkt namelijk een gouden greep. Deze technisch behoorlijk begaafde snarengeselaar verzorgt met zijn als luchtalarmen gierende solo's voor nog een extra shot pure agressie. In het afsluitende 'Phantom' weet hij door zijn gitaarduels met collega Björn Peterson Disfear zelfs zeven minuten op stoom te houden, zonder dat concessies worden gedaan aan pure stootkracht.

De rest van Live the Storm ligt meer in de lijn der verwachtingen. Dat maakt niet uit, omdat vanaf de openingsnoten van Henke Frykmans fuzzbas in 'Get It Off' de beloofde muzikale tornado daar is. Elke noot op Live the Storm is pure muzikale adrenaline.

Er is dan ook maar één conclusie mogelijk: die At the Gatesreünie is voor gezapige metalbejaarden met nostalgie. Wie nog jong van geest is en woedend op het fucked up onrechtvaardige systeem, die leeft de storm met Disfear.