Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Herinnert u zich » deze nog? Hij was zo eenzaam toen zijn theater sloot, David Longstreth. Hij miste dat oude ding en de geur van sigaren en muffe kostuums. Hij miste de avonden waarop hij in zijn eentje langs de lege stoelen liep naar zijn vaste plekje. Hij miste de orkestleden. Hij miste ze zo erg dat hij ze belde en hun vroeg om hem te vergezellen op een tocht door dalen en valleien, dichte bossen, de New Yorkse straten, en met een lichte kniebuiging langs het huis van Don Henley. Longstreth voorop, moedeloos van ziel maar onvermurwbaar.
Zoals altijd zingt, krijst en fluistert hij alsof hij dat doet voor alle verloren dromen die de mensheid is vergeten. Met een valse falsetto dwingt hij iedereen op zijn weg tot luisteren. Een lange rij in het wit geklede dames verzorgt de operette-achtige gospelzang die keer op keer vanuit de achterste rijen voorbijtrekt. Longstreth zet zijn verzen in en de muziek volgt. Bellen rinkelen, bekkens klinken en hier en daar wordt dapper een trompet tegen de lippen gezet.
Zo klinkt The Getty Address. Als een bonte mars van verloren zielen die niks liever willen dan muziek spelen. Een her en der verspreide valse noot of zijn huilende falsetto typeren de tegendraadsheid van singer-songwriter Dave Longstreth. Hij is The Dirty Projectors. Het orkest dat hem vergezelt speelt zijn noten en gehoorzaamt aan zijn gebaren. Het zijn de gebaren van een punktroubadour die het niet zo nauw neemt met de rockmuziekwetten. Net als het Canadese Frog Eyes balanceert Longstreth op het randje van geniale absurditeit en overtrokken kunstzinnigheid. Waar de grenzen liggen bepaalt iedereen zelf en als het aan Longstreth ligt, mogen The Eagles zelfs weer. Als dat niet grensverleggend is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dirty-projectors/the-getty-address/9206/
Meer Dirty Projectors op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dirty-projectors
Deel dit artikel: