Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De wereld is doorgedraaid en het aftellen is begonnen. Dat is het concept achter deze tweede plaat van het Nederlandse kwartet Dimension Seven, getiteld Infinite Madness. Allesvernietigend is inderdaad wat in je opkomt na beluistering van het album. Want de band laat geen moment onbenut om hard uit te halen, zowel vocaal als muzikaal gezien.
Vocaal komt dat vooral tot z’n recht in songs als ‘Infinite Justice’, ‘Democracy, Liberty,Enemy’ en ‘Oprahganda’, die handelen over respectievelijk George Bush, zinloos geweld en de waanzin van de Amerikaanse media. Zanger Joke is kwaad, héél kwaad en steekt dat niet bepaald onder stoelen of banken. Zijn geforceerde stem is uit duizenden te herkennen en heeft absoluut progressie doorgemaakt sinds debuutalbum 10 Ways to Hate.
Ook muzikaal is er progressie te horen. Waar het viertal op dat debuut nog enigszins onder het nu-metalkopje geschaard kon worden (hoewel dat toen al niet helemaal terecht was), zou dat met het uitkomen van dit album werkelijk als een tang op een varken slaan. Elk aspect van de muziek is extremer geworden, of het nu gaat om de bijna machinale drums, de groovende bas of de vette riffs. Compromissen sluit de band al lang niet meer, dat is duidelijk. Daar komt nog eens bij dat de muziek bij vlagen doordrenkt is met samples, die de nummers de juiste, dreigende sfeer meegeven. De productie is prima, hoewel het geluid klinkt over het algemeen erg vol klinkt, en mede door dat laatste heeft de plaat enkele luisterbeurten nodig om pas echt te gaan boeien. Maar één ding is na beluistering absoluut zeker: Infinite Madness is niet voor mietjes.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dimension-seven/infinite-madness/3358/
Meer Dimension Seven op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dimension-seven
Deel dit artikel: