Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Glashelder. Zo klinkt de plaat van saxofonist John Dikeman, drummer Steve Noble en gitarist Dirk Serries. Compleet open en transparant, met veel ruimte en volkomen natuurlijk. Zoals ook hun samenspel volkomen natuurlijk en open en ruimtelijk en transparant klinkt. De drie spelen twee lange improvisaties waarbij erg goed naar elkaar wordt geluisterd. Soms luid en wild, maar vaker ingehouden, zelfs als er langzaam maar zeker naar een hoogtepunt wordt toegewerkt.
Zoals altijd bij improv of freejazz staat of valt de impact van de muziek met de interactie, de communicatie tussen de spelers. Noble is wat dat betreft de routinier, al sinds de jaren tachtig speelt hij met de allergrootsten in de vrije jazzwereld and far beyond. Dat Serries zich in zo'n korte tijd het jazzidioom eigen heeft gemaakt, is een grotere verrassing. Nu is improvisatie hem bepaald niet vreemd, maar op de andere albums die hij de laatste jaren uitbracht - en dat zijn er veel! - introduceerde hij meestal ambient- en droneklanken in een jazzomgeving. Maar hier durft hij echt de jazzkant op te gaan, met wilde, korte uitbarstingen en stekelige improvisaties. Mooi om getuige te mogen zijn van deze ontwikkeling.
Zonder Serries en Noble tekort te willen doen, het is uiteindelijk John Dikeman die met zijn werkelijk sublieme saxofoongetoeter de meeste aandacht opeist. Zelfs in de lange, ingehouden opbouw van track twee, 'The Heart Stripes Bare', is het Dikeman die - soms nauwelijks hoorbaar - voor de meeste spanning en dynamiek zorgt. En als Serries dan ook nog in Derek Bailey-stand aan de snaren gaat trekken, is het feest helemaal compleet. Wat een masterclass in vrije improv is Obscure Fluctuations geworden. Fabelachtig mooi!
http://www.kindamuzik.net/recensie/dikeman-noble-serries-trio/obscure-fluctuations/26251/
Meer Dikeman Noble Serries Trio op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dikeman-noble-serries-trio
Deel dit artikel: