Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een hipster douchebag en een junk. Er zijn wat nare dingen gezegd over DIIV-frontman Zachary Cole Smith. Zijn band debuteert in 2012 met Oshin, een prima plaat met stukjes postpunk, krautrock en shoegaze. Ze zijn direct favoriet in hip gitaarland. Zachary Cole Smith is alleen nogal gek op drugs en wordt samen met vriendinnetje Sky Ferreira betrapt met flink wat heroïne op zak. Ondertussen stapt de ook al verslaafde drummer Colby Hewitt uit de band en besluit de aan alcohol verslingerde gitarist Andrew Bailey om af te kicken. Bassist Devin Ruben Perez schrijft wat racistische en homofobe teksten op een website en dan ben je zo maar vier jaar verder.
Nu is er dan Is The Is Are. Smith laat zien dat hij nog steeds goede muziek kan schrijven. Natuurlijk is de plaat gekleurd door alle ervaringen. Terwijl Smith zingt over dope en afkicken, klinkt de gitaarpop als een klok. Het zijn de sprankelende en in elkaar doorlopende gitaarlijntjes die voor de meerwaarde zorgen. Het geeft toch al meeslepende nummers als 'Under the Sun' en 'Dopamine' iets extra hypnotiserends. Ook leuk: de praatzang van gastzangeres Sky Ferreira in 'Blue Boredom' over een scherp laagje feedback. Het doet erg aan Sonic Youth denken.
Wil je 'Is The Is Are' ergens mee vergelijken, doe het dan met de muziek van The Cure. Je hoort dezelfde galmende gitaren en stuwende baspartijen. Ook The Smiths zijn nooit ver weg, omdat DIIV zich ook niet heel erg druk maakt om coupletten en refreinen. Vaak waaiert een liedje gewoon wat uit, met een gitaarlijn als centraal thema. Als dat de overhand krijgt, met wat feedback erbij, neigt het naar shoegaze. Maar ontoegankelijk is het nooit en het blijft poppy.
Zeventien liedjes in 64 minuten zijn sowieso een flinke zit en dat wordt het helemaal als niet alle nummers even sterk zijn. Niet elk liedje heeft een duidelijk idee en wat stuurloze liedjes als 'Valentine' of 'Yr not Far' zijn losse flodders. Met een scherpere eindredactie had Is The Is Are DIIV's definitieve statement kunnen zijn. Dat is het nu niet. Wel is het - om het maar bij bekende thematiek te houden - een bij momenten verslavend mooi plaat geworden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/diiv/is-the-is-are/26549/
Meer DIIV op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diiv
Deel dit artikel: