Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Diego weet van wanten, zoveel is duidelijk. Net als vele anderen is de man ooit als technomuzikant pur sang begonnen. Maar blijkens ‘Open’ staat de 24-jarige ondertussen al veel verder. Zo komt opener ‘Open’ wel heel dicht in de buurt van de mythische electronische landschappen van Underground Resistance en Jeff Mills. En ‘Intermezzo’ is veel meer dan zijn titel doet vermoeden. Disco, house en techno gaan er een verbazend swingend huwelijk aan. En dat op nauwelijks drie minuten. ‘The Voice’ is ook al niet voor één gat te vangen. Stompende ravegeluiden, Italo-Disco tussenstuk en diepe techno met een plukje trance, het zit er allemaal in. ‘Fusion’ is dan weer wel helemaal wat zijn naam belooft. Jaren zeventig synths, een exuberant funksfeertje en een toefje Latijnse ritmes gaan hier hand in hand met productietrucs die zo uit de techno werden weggeplukt. Chick Corea zou trots zijn. ‘Back Jack Back’ sluit dan aan met wilde breakbeats en op electro gestoelde ritmes om even verderop tijdens de break er nog wat intergalactische Basic Channel-stabs bij te gooien. Feestje! ‘Quarter Inch Square’ verwijst dan weer uitdrukkelijk naar de melodische kant van Jeff Mills en zijn ‘Every Dog Has Its Day’-projecten. En zo gaat dat maar verder. ‘Something for the Body’ is uitstekende abstracte electro, terwijl ‘Continuum Conversation’ de diepste kernen van de techno uit Detroit verkent. De pompende herneming van ‘The Voice’ gaat dan nog snel even eigentijds in de electro-vijver vissen. En ‘The Missing Name’ sluit passend af met funky disco-techno die op het laatst nog even in een fusion-bad duikt. Schitterende plaat!
http://www.kindamuzik.net/recensie/diego/open/7164/
Meer Diego op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diego
Deel dit artikel: