Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zingen doen ze allemaal, de leden van DeSoto Rust. Alleen heeft de één de knijper wat strakker op zijn neus staan dan de ander. Om beurten neuzelen ze hun intens droevige, twangy rootssongs tot je er draaierig van wordt. Dit is pas hun tweede cd, maar ze lijken, met voorganger DeSoto Rust meegeteld, al een flink oeuvre van gestaalde droefenis opgebouwd te hebben dat verwant is aan Neil Young, The Jayhawks en de vroege R.E.M.
De muziek van Ray Hunter en zijn mannen is oersimpel, nauwelijks geproduceerd en komt recht uit het hart. Vergeleken met het debuut, biedt Green Country Towne eigenlijk nog minder om vrolijk van te worden, wordt er minder gerockt en rinkelen de gitaren soms Byrds-achtig zoals bij de vroege R.E.M. Een stap terug is twee stappen vooruit in dit geval, want dat bezonkene past DeSoto Rust goed.
Er is blijkbaar geen serieuze platenmaatschappij die dit soort droevige liedjes wil uitbrengen en er is wellicht ook nauwelijks publiek voor. Behalve dan een paar luisteraars dat dit soort platen eindeloos kan spinnen, opschrikt van een incidentele uitschieter en verder gewoon lekker in de sound van de band wil hangen. Green Country Towne stelt wat dat betreft nergens teleur.
http://www.kindamuzik.net/recensie/desoto-rust/green-country-towne/13199/
Meer DeSoto Rust op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/desoto-rust
Deel dit artikel: