http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Depeche Mode | Delta Machine

Mwah-status behaald.
CD, Venusnote/Columbia/Sony

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 06 mei 2013

Depeche Mode levert met Delta Machine een kleurplaat af. De zwarte lijnen trekken de heren; al dan niet met eyeliner. Het inkleuren moet de luisteraar zelf doen; netjes binnen de lijntjes of wild krassend erbuiten. Daar heeft de groep rond Martin L. Gore en David Gahan helemaal geen zin (meer) in. Als de afkorting van de plaattitel dezelfde is als die van de bandnaam; wanneer je album begint met 'Welcome to My World' (alsof we die niet allang en breed kennen) en eindigt met 'Goodbye', dan weet je dat Delta Machine niet inzet op het meest intellectuele of ingenieuze zoekplaatje.

Depeche Mode is Invloedrijk voorbij invloedrijk. Sla er de line-up van menig gothicfestival maar eens op na en de epigonengroepjes vliegen je om de oren. Ook in Cold Cave en bij Matthew Dear hoor je de handtekening van Gore en Gahan. Van Depeche Mode mag je toch verwachten dat de band deze navolgers en stadionbeesten als Muse dubbel en dwars voordoet hoe het spelletje van groot theatraal gebaar (grote theatrale gebaren?) vanuit de donkere newromantics- en synthpopschool ook alweer gespeeld moet worden.

De veteranen omringen zich met een puike verzameling analoge synthesizers en zetten op de eerste helft van de plaat danig in op effectief textuurwerk en een zeker gevoel voor experiment. Verbazingwekkend genoeg weten ze die bulk aan kekke geluiden niet of nauwelijks te verpakken in verrassende of spannende nummers die de aandacht langer dan heel even weten vast te houden. In het derde en vierde kwart gaat het licht steeds verder uit; verwordt Depeche Mode hoe langer hoe meer tot een coverband van zichzelf. Met Gahan die de klinkers aan het eind van het slotwoord van een regel ongelofelijk irritant steeds weer tot epische lengte denkt te moeten oprekken.

Depeche Mode was ooit, heel lang geleden, voorhoedeloper, kopgroep, goalgettende topspits. Delta Machine consolideert en houdt met veilig spel vaardig de 0. De paar spaarzame uitbraken missen gevaar en zo zit je dus met een laf gelijkspel. Of: een uur Depeche Mode dat met wat goede wil gewoonweg oké is. Delta Machine laat danig onverschillig. Het was dan ook helemaal niet erg geweest als deze plaat er niet geweest was. Depeche Mode heeft de mwah-status behaald.