Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Eigenlijk kunnen ze voor geen meter spelen en hebben de liedjes op The Defrosting of ook niet zo gek veel om het lijf. Toch scoort The Demon's Claws een dikke voldoende. Het is zo'n typisch garagebandje dat inzet, energie en overall cool weet te combineren tot een verantwoorde bak herrie.
Met op hun best drie gitaarakkoorden, roffeldrums en nasale zang razen de Canadezen door de muzikale erfenis van The Stones, The Velvet Underground en The Gun Club heen. Vooral wanneer een beetje gas wordt teruggenomen, polkaritmes worden ingezet en de band als een stel bezopen cowboys tekeergaat ligt de link met Jeffrey Lee Pierce er dik bovenop.
Met meer punk dan pop in het lijf doet de band het zonder de meligheid en poppy insteek die een vergelijkbare band als The Black Lips kenmerkt. Dat betekent niet dat ze helemaal geen mooie liedjes kunnen maken. Het zwalkende 'Trip to the Clinic' is een prima nummer, met een onweerstaanbare melodie. De kracht van de plaat zit echter niet in de singles, maar in het onderkoelde, snotterige geluid.
De no-nonsense punk blijft prima overeind dankzij inzet, sfeer en de stevige scheut twang die de band door zijn rafelige lofigeluid heen gooit. Goeie liedjes zijn dus niet altijd noodzakelijk voor een goede plaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/demon-s-claws/the-defrosting-of/20994/
Meer Demon's Claws op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/demon-s-claws
Deel dit artikel: