Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wat de Stilettos in Nederland met drie man doen, doen Demon's Claws in Canada met zijn vijven: goudeerlijke poptrash maken die recht voor zijn raap en zonder opsmuk is.
Geloof de foto in de binnenkant, met een banjo in de hand van een bandlid, niet. Want veel verder dan een rudimentaire slidegitaar en een mondharmonica komt het vuige vijftal niet.
Maar met die mondharmonica, slidegitaar en de bijbehorende gemankeerde solo’s creëeren Demon's Claws een landschap met onverwachte putten in de zandpaden, rotte houten patio’s en slecht afgestelde transistorradio’s. Een wereld die je alleen kunt ontvluchten door goedkope bourbon te drinken. De muziek heeft dan ook een lekkere lodderige sfeer, hoe hard ze ook uit de hoek kunnen komen.
Zoals zoveel trashbandjes vertrouwt het vloeipapieren geluid ook hier grotendeels op de huilende zanger. En Ruddy Stanko (de naam alleen al) kraait alsof zijn leven ervan af hangt. Met zijn ijzige schreeuw weet hij ‘1000 Rounds’ onheilspellend in te luiden, en ook van ‘Tom Cat’ krijg je plaatsvervangende keelpijn.
Maar juist in de wat meer behoudende nummers op Satan’s Little Pet Pig klinkt de sterkte van Demon’s Claws. De landerige toon op ‘That Old Outlaw’ en ‘Hunting on the 49’ herbergt een soort van ingehouden woede en gekheid. Dat de mastering gedaan wordt door Jay Reatard, het meest gestoorde lid van het label In The Red, is dan ook niet vreemd.
http://www.kindamuzik.net/recensie/demon-s-claws/satan-s-little-pet-pig/15555/
Meer Demon's Claws op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/demon-s-claws
Deel dit artikel: