http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Delays | Star Tiger Star Ariel

Hemelse pop en muzikale bloedarmoede.
CD, Lookout Mountain/Bertus

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 12 september 2010

In 2004 maakte Delays een van de beste britpopplaten van dat jaar: Faded Seaside Glamour, een plaat waarop de zon doorbrak, met prachtig melodieuze songs waarop synths, gitaar en de engelenzang van Greg Gilbert elkaar tot grote hoogten stuwden. Opvolger You See Colours was een herhalingsoefening, al was het geen slechte. De derde plaat leed nogal onder de bekende strijkboutproductie van Youth en bracht ze niet het gewenste succes.

Daarop kregen ze de zak van major Universal en zijn ze met Star Tiger Star Ariel weer terug bij een klein label. Vaak komt op zulke momenten de muzikale bezinning, vaak gepaard gaand met termen als "Onze meest persoonlijke plaat tot nu toe" en "We richten ons niet meer op singles". Bij Delays is dit niet anders; ze bezigen exact dezelfde termen.

De plaat is geïnspireerd door de rijke melancholieke geschiedenis van hun woonplaats Southampton. Het resultaat is de meest afwisselende plaat van Delays, met rocksongs, ballads en popnummers. Daar zit een aantal uitstekende bij, maar ook een aantal dat lijdt aan muzikale bloedarmoede.

Het goede nieuws is bijvoorbeeld 'Rhapsody', dat gezegend is met een gouden zanglijn, en 'Unsung', waarop de klaterende synths uitstekend werk verrichten. Of het titelnummer dat eindigt in een prachtige apotheose van zang, gitaar en synths. Daar is Delays dus goed in.

Het mindere nieuws is bijvoorbeeld de middelmatige rocksong 'Shanghaied', het voorspelbare popnummer 'May 45' of de stuurloze ballad 'Hold Fire'. Delays heeft met Star Tiger Star Ariel geen slechte plaat gemaakt, maar hinkt te veel op twee gedachten. De band wil terug naar de basis, maar kan het recente verleden nog niet loslaten. Mooie, melodieuze pop kunnen ze nog steeds maken, maar een tweede Faded Seaside Glamour levert dat niet op.