http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Deftones | Saturday Night Wrist

Een stap terug is een stap vooruit.
CD, Maverick/Warner

Tekst: Bas Ickenroth

Publicatiedatum: 29 oktober 2006

Vanaf de eerste tonen van de melodieuze en toegankelijke opener en single ‘Hole in the Earth’ is het duidelijk: Deftones laat het even compromisloze als fantasieloze gebeuk van de titelloze voorganger voor wat het is, en keert terug naar de tijd ergens tussen Around the Fur en White Pony. En dat is een goed ding. Want waar op het vorige album de aandacht niet langer dan een song of twee achter elkaar behouden kon worden – daarna was je murw gebeukt – klinken de vijf mannekes nu weer stukken melodieuzer en ingetogen. Niet dat er niet meer fel gehakt wordt, maar juist die songs (‘Rapture’, ‘Rats! Rats! Rats!’) zijn nauwelijks interessant te noemen. En daarbij, we hebben dat boze gedoe allemaal al zo vaak gehoord.

Nee, de verbetering zit hem dit keer in het nadrukkelijk terugkijken naar het eigen verleden. Zeker White Pony is een regelrechte klassieker, en het doet goed om te horen dat mysterieuze en soms zelfs creepy sferen hier op Saturday Night Wrist met regelmaat (‘Beware’, ‘Cherry Waves’, het lekker getitelde ‘U,U,D,D,L,R,L,R,A,B, Select, Start’) terugkeren. Bij ‘Mein’ met zijn stuwende groove moesten we zelfs denken aan het voortdenderende ‘Be Quiet and Drive’ van Around the Fur. Bepaald geen probleem aangezien dit Deftones op zijn allerbest is. Komt nog eens bij dat herhaaldelijk de elektronica en wave-invloeden van zanger Chino Moreno’s project Team Sleep langs komen zeilen; een meer dan waardige aanvulling op de vaak massieve gitaarmuren van Stephen Carpenter. Het maakt van Saturday Night Wrist een behoorlijk afwisselende en vaak spannende plaat.

En dat laatste was nou niet echt heel voor de hand liggend, afgaande op de saaie beukpartijen zoals die tijdens optredens afgelopen zomer op diverse festivals te zien en te horen waren. Ook van het feit dat Chino nauwelijks een zuivere noot op het podium ten gehore bracht en alleen maar aan gillen toekwam, is hier niets meer te merken. Saturday Night Wrist is een heerlijk album geworden precies op het snijvlak tussen Around the Fur en White Pony: afwisselender en melodieuzer dan de eerste, net wat minder subtiel en iets minder goed dan de tweede. Maar uiteindelijk is deze stap terug nog altijd een stuk meer dan verwacht mocht worden.