http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Deftones | Koi No Yokan

Deftones benadert perfectie met nonchalant gemak.
CD, Warner

Tekst: Bas Ickenroth

Publicatiedatum: 07 november 2012

Hadden we gezeten dan waren we van onze stoelen gevallen van verbazing: het concert van Deftones ten tijde van Diamond Eyes was fenomenaal, met een zeer fitte Chino Moreno - die geweldig bij stem was - als stralend middelpunt. Dat was wel eens anders. De betreffende plaat bleek trouwens net zo goed als het concert, en hoewel Deftones nooit een matige plaat maakten, sprak uit Diamond Eyes een vitaliteit die eigenlijk niet meer sinds Around the Fur was gehoord.

Hoe goed Diamond Eyes ook was, nieuweling Koi No Yokan gaat er met overmacht overheen. Het mooist van alles is dat dit op een volledig natuurlijke manier gebeurt. Geen moment wordt er geforceerd, alles klinkt precies zoals het hoort. Wellicht is dat de grootste verdienste van Deftones anno 2012: de kunst om muziek te maken die voor de volle honderd procent bij hen past.

Stilistisch veranderde er weinig de afgelopen vijf jaar. De mengeling van zware, slepende metal, emo/screamo en donkere jarentachtiggothpop is al tijden het handelsmerk. Makkelijk herkenbaar, zeker door de prominente stem van Moreno, die de afgelopen jaren alleen maar beter is gaan zingen. Schreeuwen was nooit een probleem, maar het gemak waarmee hij tegenwoordig de dromerige melancholie bezingt in de rustige passages is verbluffend. Mooi ook hoe hij steevast achter de groove aan zingt en daarmee een traagheid impliceert die alleen maar sfeerverhogend werkt.

Het mooist wordt het als alle aspecten gecombineerd zijn, zoals in 'Rosemary': dromerige gitaarnoten mogen fraai echoën, terwijl de basgitaar er voorzichtig een stonergroove onder legt. Moreno komt uit de achtergrond aanzweven, maar wordt plots overruled door een zware stonerdoomriff. Als de drums dan strak gaan grooven laat Moreno dit niet op zich zitten en slaagt hij erin om zowel assertief als dromerig en melancholiek te klinken. De perfecte Deftones? Het zit er niet ver vanaf.

Dat gevoel overheerst de hele plaat: dit zou best de perfecte Deftonesplaat kunnen zijn. Geen eindpunt, geen begin. De cirkel is rond. Deftones bevinden zich precies waar ze moeten zijn.