• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Deep Purple | Rapture of the Deep

Deep Purple anno 2005: tussen hoop en vrees.
CD, Edel/V2

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 30 oktober 2005

Deep Purple, anno 2005, wat verwacht je daar van? Om eerlijk te zijn: niet zo veel. Ik ben zo rond The Battle Rages On afgehaakt, omdat daar de in 1984 met Perfect Strangers zo hoopvol begonnen opleving van de band definitief leek te verzanden in ouwelullenrock. Sindsdien verlieten ook nog steunpilaren Ritchie Blackmore en Jon Lord de band.

Regelmatig is Rapture of the Deep ook precies het soort plaat dat je vreest dat ze zal zijn. 'Clearly Quite Absurd' bijvoorbeeld is een 'Wind of Change'-achtige aanstekerballad die je de rillingen over de rug doet lopen. Rillingen van afschuw wel te verstaan. En in 'Junkyard Blues' stort Deep Purple zich vol overtuiging in de fusionboogierock.

Dat brengt me dan meteen op de personeelswisselingen. Waar Blackmore en Lord altijd als Blackmore en Lord klonken, daar zijn hun vervangers Steve Morse en Don Airey meer het soort muzikanten dat als de band besluit een beetje jazzy nummer te maken het 'Fusion voor Gevorderden'-boek uit de bibliotheek haalt. En als het een beetje moet boogieën 'Boogie voor Gevorderden'. Ze hebben, kortom, af en toe iets te veel een studiomuzikanteninstelling.

Daar staat tegenover dat met name Morse ook schittert in een aantal prachtige solo's. Het zwakste punt is eerder de enige muzikant die er al vanaf het begin bij is; drummer Ian Paice lijkt niet meer boven de 120 bpm te kunnen drummen. Een paar wat vlottere nummers had geen kwaad gekund.

Maar goed, het had allemaal veel erger gekund. Er staan zelfs een aantal nummers op Rapture of the Deep die klinken zoals je hoopt dat Deep Purple anno 2005 klinkt. Het titelnummer is daar het beste voorbeeld van. De band bewijst daarin ook zonder superego Blackmore superspannende hardrock vol oosterse mystiek te kunnen maken. 'Money Talks' en 'Kiss Tomorrow' zijn vlammende (zij het dus wat te langzame) rockers met prima riffs, jankend orgel en bijtende zang van Ian Gillian, met af en toe zelfs nog zo'n hoge uithaal.

Zo is Rapture of the Deep een erg moeilijk te plaatsen plaat geworden. Dat ze het niet haalt bij de klassiekers van de band was te verwachten. En relevant is het ook allemaal niet. Maar slecht kan je het met de beste wil van de wereld niet noemen. Laten we deze dan maar in het vakje 'solide aanvulling op de discografie' stoppen.

http://www.kindamuzik.net/recensie/deep-purple/rapture-of-the-deep/10992/
Meer Deep Purple op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/deep-purple