• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Deathprod | Morals and Dogma

Oorlog, verlies, verdriet, depressie.
CD, Rune Grammofon/Universal

Tekst: Bas Ickenroth

Publicatiedatum: 13 juli 2004

Waarschijnlijk zonder het te beseffen - Morals and Dogma is een compilatie van vier oudere, nooit eerder uitgebrachte stukken - heeft Deathprod aka de Noor Helge Sten (ex-Motorpsycho, Supersilent) een album gemaakt dat een coherente soundtrack zou kunnen zijn bij eender welke oorlogsdocumentaire. De vier stukken vol filmische soundscapes, donkere drones en woeste ambient lijken elk een afzonderlijke emotievolle gebeurtenis te beschrijven.

Opener 'Tron' roept beelden op van een dwalende overlevende die op uitgestorven, geheel verwoeste slagvelden naar familieleden en vrienden zoekt. Industriële echo's weerklinken over een vrijwel melodieloze drone die lijkt te bestaan uit resonerende windgeluiden. Koud, kil, troosteloos, meeslepend.
Langzamerhand komt het besef dat er niemand meer over is: 'Dead People's Things' beschrijft werkelijk met angstaanjagende accuratesse het besef van verlies, de conclusie dat er niemand meer is behalve de dwalende persoon zelf. Het is niet de tweetonige basismelodie die dit effect veroorzaakt, het komt veeleer door de immense triestheid die uit Hans Magnus Ryan's (Motorpsycho-gitarist) viool komt. Twintig minuten lang dringt dit muzikale tranendal door tot op je bot; tranen wellen onherroepelijk op: zo emotievol zijn ambientdrones nog nooit geweest. Welk een pijn moet Sten hebben gevoeld toen hij dit stuk componeerde?

In 'Orgone Donor' komen de tranen dan eindelijk echt los. Het zijn vooral Ryan op harmonium en Ole Henrik Moe op zingende zaag en viool die hier voor de invulling zorgen, alsof het voor Sten zelf even te pijnlijk was om door te kunnen gaan. Zijn vervangers slagen er wonderwel in om de denkbeeldige hoofdpersoon iets van berusting te laten ondergaan; de pijn wordt weliswaar niet minder maar er lijkt iets van acceptatie doorheen te komen.

Het blijft echter bij "lijkt", want afsluiter 'Cloudchamber' zuigt alle hoop en licht terug in zijn zelf gecreëerde zwarte gat. De abstracte soundscape komt nog het dichtst in de buurt van een eindeloze depressie, een toestand waaruit nooit meer te ontsnappen valt. Het slachtoffer beseft nu pas ten volle dat zijn volledige universum is weggevaagd en dat er nooit meer iets voor in de plaats zal komen. Een pijnlijk einde ligt in het verschiet; het zal een verlossing zijn.

Morals and Dogma is daarmee onverwacht en onbedoeld een conceptalbum geworden. Veel belangrijker is echter het feit dat Deathprod het heeft gepresteerd om hoogst abstracte muziek te voorzien van een enorme dosis emotie, iets dat maar weinigen is gegund. De luisteraar is dan ook de gelukkige derde, hoe donker en troosteloos de muziek ook is.

http://www.kindamuzik.net/recensie/deathprod/morals-and-dogma/6644/
Meer Deathprod op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/deathprod