Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dead Meadow had zonder problemen op het spacerockpodium (oftewel de grote zaal van 013) van Roadburn 2005 kunnen staan. De breed uitgesponnen lsd-rock van de band is op plaat in elk geval een fraaie reis langs trage jaren ’70-riffs, met een ritmesectie die sloom maar doeltreffend de melodieën begeleidt naar zuurstofarme hoogten. En hoog in de bergen, happend naar adem gebeuren nu eenmaal de fraaiste dingen.
Zoals in ‘Let’s Jump In’, want waar Feathers het meest in uitblinkt is het spelen met dynamiek in overwegend trage, net niet doom-, net niet stonernummers. Erg langzame rock dus. Dead Meadow plukt weliswaar uit dezelfde weide als waar stoner- en doombands hun paddestoelen plukken, maar wijkt verder nauwelijks af van de kaders die in deze periode zijn gesteld door bands als Black Sabbath en Blue Cheer. Precies, en die sfeer weten deze Amerikanen uit Washington DC tot op de decibel te kopiëren.
Feathers vereist geduld. Je moet er inkomen, je laten grijpen door de vele muzikale ideeën die de band laag op laag weet te communiceren. Luister maar naar ‘Get Up Down’. Psychedelica gecombineerd met ijzersterke melodieën (‘Such Hawks Such Hounds’) die je vastgrijpen blijkt een winnende combi. Jammer alleen dat het rauwe punk/hardcoreverleden van Washington DC niet zijn weg naar Dead Meadow heeft gevonden. Benieuwd wat die mix had opgeleverd. Want schakelt de band een versnelling door, dan heet het opeens Black Rebel Motorcycle Club en zijn ze plotseling vet hip. Zo vaag kan die grens zijn.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dead-meadow/feathers/9286/
Meer Dead Meadow op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dead-meadow
Deel dit artikel: