http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

De Staat | Machinery

Coolness zonder weerga.
CD, Mascot/PIAS

Tekst: Martijn Kuijpers

Publicatiedatum: 20 maart 2011

Het was goed en kwam dus snel: vanuit het niets veroverde De Staat twee jaar geleden een vaste plaats in het vaderlandse clubcircuit, om vervolgens meteen de stap naar de grote festivals te maken, Glastonbury en Sziget incluis. Met de nodige bravoure en opgerolde mouwen brachten de vijf heren de hersenspinsels van frontman Torre Florim tot leven. Hersenspinsels die hij in de loop der jaren in zijn eentje had uitgewerkt tot Wait for Evolution - een prima plaat, die echter niet kon tippen aan het overrompelende livegeweld.

Op Machinery rekent de band vanaf de eerste seconde af met het vlakkere geluid van het eerste album: 'Ah I See' dendert en groovet, spuugt je vol in je gezicht. De opzwepende hooliganhoorn geeft een extra zetje en vormt en passant de nodige knipoog. De hit 'Sweatshop' trekt je definitief de machine in, met frisse vocalen van zangeres Kelly van The Routines.

De nummers zijn nog altijd onorthodox van opbouw; zwaar leunend op percussie, met de melodie in een ondergeschikte rol. Zou je de liedjes op enkel een akoestische gitaar spelen, dan blijft er in veel gevallen niet veel van over. Maar dat deert niet, want De Staat speelt op maximaal vermogen. Vele, niet-alledaagse details vormen de radertjes in de machine. Denk aan knetterende gitaarsolo's, brommende synths, en een overvloed aan ontraceerbare samples die nauwkeurig op hun plaats zijn gezet.

Is het dan een en al gestamp, met de blik op oneindig? Neen, meneer. De machine vereist ook smeermiddelen. 'Keep Me Home' heeft een prachtig slepend koor, 'Psycho Disco' bevat een opvallende Interpolreferentie in de vocalen en 'Old MacDonald Don't Have No Farm No More' handclapt je in hoger sferen. Alles zwaarder en logger dan voorheen, met een coolness die zijn weerga niet kent.

Zo pompt en zuigt, raast en tiert de machine voort. Met akelige precisie. En de bedienden: zweet op het voorhoofd, smeer aan de armen. Dit is rockmuziek anno 2011. Rock waarmee een Nederlandse band internationaal groot gaat worden.