• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De La Vega | Surely

Een dikke voldoende.
CDS, Draaischijf

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 24 mei 2004

De La Vega: de zuiderse groepsnaam doet anders vermoeden, maar dit is wel degelijk een band van bij ons. Hun heerlijke single 'Surely' is al weken niet uit de ether te houden en ook de rest van deze 6-track-cd bewijst dat er wel degelijk kwaliteit schuilt in dit Oost-Vlaamse combo. Met bands als Looplizard en Orgasmaddix deden JP De Brabander, Ben Van De Velde en David Van Belleghem het allesbehalve slecht (o.a. finaleplaats Rock Rally) in de jaren negentig, maar een echte nationale doorbraak bleek iets te hoog gegrepen. Met De La Vega kan het trio beslist betere kaarten voorleggen en dat is in ruime mate de verdienste van Lize Accoe (u kent haar misschien nog van 'Breaking Up', uit de soundtrack van Sedes & Belli), die met haar diepe soulstem de nodige glans boetseert op de songs.

Op Surely neemt De La Vega een frisse duik in de betere tradities van de jazz, soul, funk en dub en schetsen ze een erg filmisch landschap dat onbewust in je geheugen blijft ronddolen, evenals de echo's van Red Snapper, Cinematic Orchestra of, in mindere mate, Morcheeba. In het met bedwelmende strijkers opgesmukte titelnummer beschrijft Lize Accoe op indringende wijze een "intense journey of two bodies" en dat dit tafereel tot erg mooie dingen kan leiden, bewijst De La Vega hier zwart op wit. De single is tevens voorzien van een knappe videoclip (met onvervalste Kill Bill-allures) die pas genomineerd werd voor het Final Cut-festival van Brighton. Ook het daaropvolgende 'He Spends His Days' swingt lekker weg en doet ons tegen beter weten ei zo na geloven dat Accoe al twintig jaar in het vak zit. De onheilspellende intro van 'Speedboy' had gerust een plaats op Björks Homogenic kunnen opeisen, maar ontvouwt zich al snel als een erg organische song die opbokst tegen een muur van synthetische strijkers en blazers. De opzwepende percussie gunt het nummer bijgevolg een erg zwoel tintje dat ons heimelijk doet verlangen naar een plek waar de tijd eeuwig stilstaat en dromen nooit ofte nimmer bedrog zijn.

Het instrumentale 'Nostalgia' was het proberen waard, alleen jammer dat we Moby's 18 al twee volle jaren achterstevoren kunnen meeneuriën. Idem voor 'Scream for Ibiza', een schoolvoorbeeld van een half uitgewerkt idee dat een beter resultaat verdiend had, en ook 'I Know Who' kwam vermoedelijk tot stand op een moment dat het effect van de creatieve hoogconjunctuur, die de groep eerder wel degelijk tentoonspreidde, duidelijk uitgewerkt was.

Een eenvoudige optelsom leert ons dat slechts de helft van het songmateriaal voor enige euforie zorgt ten huize (dc), al blijkt dat ruimschoots voldoende voor een geslaagd juryrapport. Bovendien heeft De La Vega met Lize Accoe een uitstekende zangeres in huis waar we in ons Belgenland vermoedelijk nog veel plezier zullen aan beleven ... en dan zwijgen we nog over het nut van het zevenenveertig jaar oude Verdrag van Rome!

http://www.kindamuzik.net/recensie/de-la-vega/surely/6140/
Meer De La Vega op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/de-la-vega