Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tegendraads, vaak stroef, maar ontegenzeggelijk uitdagend voor de geduldige luisteraar. Zo is het werk dat David Sylvian in de jaren nul uitbrengt in toenemende mate te karakteriseren. Manafon vormt geen uitzondering op deze trend, en van behaaglijkheid is niets terug te vinden. De muziek vereist inmiddels een haast onbereikbare concentratie om het identificeerbare gevoel uit Sylvians composities te trekken.
De man die buiten het uit duizenden herkenbare stemgeluid steeds verder is weggedreven van zijn oorspronkelijke stijl, is slechts voor de vocalen verantwoordelijk. De instrumentaties, verzorgd door interessante namen als Fennesz, Keith Rowe en saxofonist Evan Parker, liggen in een moeilijk te kaderen grijsgebied tussen jazz en minimale ambient, en kabbelen zachtjes tegen Sylvians stem aan. Ze mijmeren geruisloos en verlegen om het plotseling zo pontificale stemgeluid heen. Een stem die zich achteloos over zeeën van tijd en ruimte uitstrekt, maar zich emotioneel verre van duidelijk profileert.
Manafons eigen tijd loopt vele malen trager dan het alledaagse geruis, wat verplaatsing in de sfeer van het album ernstig bemoeilijkt. Geen van de muzikanten drukt zijn eigen stempel, en Sylvian bewerkstelligt met zijn - niettemin fascinerende - afstandelijkheid zelfs het tegenovergestelde.
Eenieder die afhaakte bij Blemish, kan Manafon probleemloos mijden, want de lijn van de Sylvians vocale voorganger wordt doorgetrokken en het moment van luisteren en je gemoedstoestand nemen een nog centralere plaats in. Het genoegen van Manafon is een onbereikbare, fragiele zijden draad, waarvan de tijd zal moeten uitwijzen of de omarming ervan en de daarbij te leveren inspanning de moeite waard blijft.
http://www.kindamuzik.net/recensie/david-sylvian/manafon/19207/
Meer David Sylvian op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/david-sylvian
Deel dit artikel: