• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

David Bowie | Reality

De kameleon met het eeuwige leven revancheert zich overtuigend.
CD, ISO/Sony

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 12 oktober 2003

Na een serie zeperds van de bovenste plank revancheerde de eeuwige kameleon David Bowie zich in de jaren negentig krachtig. Na het nog wat halfbakken Black Tie, White Noise, maakte hij met het industrial en elektronisch klinkende mysterieuze 1. Outside een statement om U tegen te zeggen. Met niemand minder dan Nine Inch Nails als voorprogramma, stond Bowie weer helemaal aan het muzikale voorfront. Een ook nog redelijk geslaagde one night stand met jungle en techno op Earthling zette deze lijn nog aardig door. Maar helaas was de koek qua experimenteerdrift toen een beetje op.

In 1999 sloot Bowie vrede met zijn verleden en liet de muze de vrije loop op het open en organisch aandoende Hours. Een plaat met nieuwe, maar meteen al overbekende David Bowie-nummers, die nooit echt terug te voeren waren op een bepaalde periode uit zijn ellenlange carrière. Een album ook met een eerste helft die een herboren Bowie liet horen. Helaas wordt de nachtkaars aangestoken als Heathen verschijnt. De ingezette lijn wordt doorgezet en Bowie diept wederom geijkte karaktertrekjes op, maar zelfs meesterproducer Tony Visconti kan van het middelmatige songmateriaal geen plaat maken die meer dan hooguit twee, misschien drie geweldige nummers kent.

Anno 2003 is David Bowie nog steeds een cutting-edge performer; wat hij bewees met zijn live albumpresentatie die via de satelliet de hele wereld over ging. En er ligt zowaar alweer een nieuwe CD in de rekken: Reality. Anders dan het een beetje kinderlijke artwork zou doen vermoeden, hebben we hier weer te maken met een Bowie die als vanouds doet waar hij goed in is. En weer geheel binnen het eigen idioom; de flirt met nieuwerwetse stromingen lijkt er voorgoed vanaf. Met Visconti weer achter schuiven is Bowie erin geslaagd een sterrenelftal op de been te brengen zonder echte brekebenen. Reality klinkt vertrouwd als Bowie, want steeds denk je het eerder gehoord te hebben. Zijn maniertjes, gevoel voor melodie en breaks; het is allemaal aanwezig, maar nu weer eens verpakt in prachtnummers. De toon wordt direct gezet met 'New Killer Star' waarin Bowie en band aan retro doen, natuurlijk binnen de eigen catalogus, maar tegelijk modern klinken. Qua referenties ergens in de hoek van Lodger en Scary Monsters komen we uit met Reality. Pompende rock met buikrammelende pompende bas in de Jonathan Richman-cover 'Pablo Picasso', wordt afgewisseld met zo'n typisch Bowie-loopje als intro voor 'Never Get Old'. Deze man lijkt inderdaad wel het eeuwige leven te hebben. Creepy pianoballades als 'The Loneliest Guy' en het absolute prijsnummer 'Bring Me the Disco King' (Aladin Sane ligt op de loer), een kleingehouden gelaagd popnummer als 'Days', een typische DB-rockstamper 'Fall Dog Bombs the Moon' (live een stuk harder dan op de plaat!) - de meester doet het weer eens voor.

En zo heeft David Bowie weer eens bewezen nog lang niet afgeschreven te willen worden. Als je als artiest weet dat je beste werk in de jaren '70 ligt, dat je in die tijd een nog steeds über-relevante trilogie hebt gemaakt; waarom zou je dan niet blijven doen waar je goed in bent? Precies bént, want voor Bowies inmiddels klassieke idioom bestaat geen wás. Ook in een nieuw jasje, blijft het van bijzondere klasse. En dus revancheert hij zich weer - na een heidense misstap terug met beide voetjes op vaste grond. Zo zien we hem toch het liefst.

http://www.kindamuzik.net/recensie/david-bowie/reality/4231/
Meer David Bowie op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/david-bowie