http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Danielson | Ships

Het Grote Indie Theater is weer op reis.
CD, Secretly Canadian/Konkurrent

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 21 juni 2006

Triest, maar waarschijnlijk feit: Daniel Smith (Danielson, Br. Danielson) zal voor altijd de muzikale geschiedenisboeken ingaan als de zingende boom. Het is de realiteit, mensen...wees eerlijk. Weinigen kunnen zich de meest bloederige veldslag van Napeleon herinneren (Waterloo? Nee, Borodino, Rusland), terwijl meer dan de helft bij het horen van Napoleon meteen een hand in de borstzak verstopt.

Persoonlijke eigenaardigheden blijven de mensen bij en als Danielson ervoor kiest om tijdens zijn concerten in een volkomen onpraktisch bomenpak op het podium te verschijnen, dan is dat iets waar over gepraat wordt. Onbegrijpelijk misschien, dat een muzikant kiest voor een dergelijke, infantiele aanpak maar toch heeft dit, en waarschijnlijk ook de christelijke thema’s waaraan hij zijn albums ophangt, hem een beperkte cultstatus opgeleverd. Vooral in Amerika dan, waar 'cult' niet meteen betekent dat je failliet gaat.

Ships, in principe een soloalbum, is in realiteit één grote bijeenkomst van een muzikale familie met aan het creatieve hoofd het maffe brein zelf: Daniel Smith. Langszij zijn muzikale familie, The Danielson Famile en een rijtje vrienden waaronder Deerhoof, Serena Maneesh, grote vriend Sufjan Stevens en Anticon-rariteit Why?, is Ships Smiths persoonlijke Ark van Noach. Volgeladen met vrienden, de zeilen uit en Danielsons tettervocalen die vanuit de giek kilometers tot ver in de omtrek klinken.

Het merendeel van Ships is samen te vatten als een opgefokte, zeezieke en dronken versie van The Polyphonic Spree maar in al die jubelende gekte schuilen wel degelijk bijzondere momenten. ‘Did I Step on Your Trumpet’ is een lekker scherp uptemponummer met een pakkend achtergrondkoortje en een half walsend, half swingend ritme, Arcade Fire-fans kunnen zich hier verzamelen en de van-de-hak-op-de-tak-indie van ‘Two Sitting Ducks’ heeft veel weg van Deerhoofs laatste album, The Runner’s Four. De rest van het album is te omschrijven als 'grootsch indie theater', waarin Smith zich als de absolute ster van de avond ontpopt.

Ik mag hopen voor Danielson dat hij zijn pakjesgekte even achterwege laat als hij de gebruikelijke ronde langs de wereldwijde podia gaat maken, want met Ships onder zijn riem heeft hij genoeg materiaal om ook zonder poespas een memorabele avond neer te zetten.