Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Damon & Naomi klinken al jaren alsof hun hoofden in een ver verleden eens goed ondergedompeld zijn in een bad met drugs. Zweverig, op momenten zelfs esoterisch (jaaaaa – u leest het goed)! Daar is op zich niets mis meer hoor, maar de ex-ritmesectie van de legendarische band Galaxie 500 maakt het af en toe wel erg bont.
Weliswaar blinken praktisch alle nummers op The Earth is Blue uit met een schitterende samenzang in het refrein, maar het merendeel van de liedjes is toch vaak een stuurloos schip. Hoe kan het toch zo zijn dat de refreinen vlammen, maar sommige coupletten op een uitgepiest vuurtje lijken? Zo klinkt ‘Malibran’ op momenten als een zinderende zomernacht maar het houdt de aandacht niet vast, je wil alsnog liever slapen.
Goed, het openingsnummer ‘Beautiful Close Double’ doet denken aan Slowdive. Dat is ook alweer van jaren geleden en is een zeer welkom weerzien. Een andere uitzondering is ‘Sometimes’, dat met wat snelheid ook meer effect sorteert. Alan Sparhawk van Low lijkt daar niet ver weg en ook dat is prettig.
Een flinke misser is de cover van George Harrisons ‘While My Guitar Gently Weeps’. Dat nummer staat bekend om het fantastische gitaarspel en die kwellende melodie. Nu is het niet meer dan een slaapliedje. Alle scherpe elementen zijn in het keurslijf van de droompop gegoten en daarmee niet veel meer waard.
De rest blijft hangen in het aardige en zal derhalve na deze verplichte luisterbeurten niet meer opgezet worden. Deze journalistenlievelingen moeten maar eens wat minder met het hoofd in de wolken willen lopen en gewoon met beide benen op de grond naar hun nummers luisteren, dat levert misschien meer luisterbare liedjes op.
http://www.kindamuzik.net/recensie/damon-naomi/the-earth-is-blue/9264/
Meer Damon & Naomi op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/damon-naomi
Deel dit artikel: