http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Daan | The Player

De dunne lijn tussen ironie en platte kitsch overschreden.
CD, Pias/Pias

Tekst: Karen Stevens

Publicatiedatum: 10 november 2006

Daan claimde ooit te willen deelnemen aan Eurosong, dé hulde bij uitstek aan de slechte smaak. Denk aan schlagers, disco, lege beats en foute glitterkledij. Met The Player bewijst Daan dat hij het zou aankunnen. Hij zou het songfestival zelfs kunnen winnen. Is dat echter wel een goede zaak?

The Player bestaat uit extreme kitsch, nostalgische jaren negentig house in onvervalste après-ski-stijl en mijmerende jazzflarden. Dit alles uiteraard doordrongen van een zekere tragiek en heel veel bombast. Ten tijde van Victory(2004) kon men zich reeds afvragen hoeveel verder Daan nog kon gaan in zijn housefixatie.

Nu blijkt dat ver niet ver genoeg is voor deze stijlvolle homme fatal. Songs als ‘Promis Q’, ‘OK’ en ‘Mountains of Time’ zijn amper draaglijk. ‘Mirror’ –een van de betere nummers– ontaardt in Duitse, Rammsteinachtige samenzang en overdreven keyboardklanken, terwijl ‘Le Vaurien’ en ‘1969’ opgebouwd zijn rond een plat, maar o zo herkenbaar keyboarddeuntje. Succes verzekerd op de minder hippe fuiven.

Gelukkig is niet alles kommer en kwel op The Player. Afsluiter en tevens het minst dramatische nummer ‘Drama’ is een parel van tragiek. ‘Mirror’, ‘The Player’, ‘Adrenaline’ en ‘Deserter’ zijn best aangename popsongs. Ze hebben echter grote moeite niet te verdrinken in een moeras van platte beats. Tekstueel heeft Daan zijn zin voor humor en neiging tot eindrijm -ondanks zijn nieuwe liefde voor de Duitse taal- niet verloren. En voorbeeld uit ‘Deserter’: “I’m a deserter, a flirter, a woman hurter…” Dit alles gezongen met ‘s mans beroemde kruising tussen gesproken woord, gehijg en gemompel.

De dunne lijn tussen ironie en platte kitsch wordt op The Player meer dan eens overschreden. En wat is de meerwaarde van diepzinnige dubbele bodems als deze zich achter zenuwslopende clichéklanken verschuilen?