Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Uit Puerto Rico komen de broertjes Dávila. Ze zijn met zijn zessen en dat is eigenlijk een beetje te veel voor een garagerockbandje; in het genre zijn niet voor niets veel duo's actief. Noodgedwongen beperkt de rol van broertje Panda zich tot tamboerijn, maraca's en achtergrondzang. Hij is daarmee een beetje de Bez van de garagerock, zij het dat in tegenstelling tot op Happy Mondaysplaten, op dit debuut van Dávila 666 de tamboerijn wel degelijk een belangrijk rol speelt. Maar de leiders van de Dávila-gang blijven songschrijvers en zangers A.J. en Sir Charles.
De plaat knalt uit de startblokken met een paar absolute krakers: 'El Lobo' en al helemaal 'Basura' zijn instant klassiekers. Galmende holenmensdrums, snijwonden veroorzakende Link Wray gitaar, vagelijk psychedelische achtergrondkoortjes en een zanger die zijn psychose van zich af sneert. Zo hoort het en niet anders.
Waarschijnlijk in de wetenschap dat veel beter in de stijl niet meer gaat lukken, slaat Dávila 666 daarna aan het variëren. Dat levert nog een flink stel hele goede nummers op, zoals daar zijn de handclap aangedreven snotbeatpophit 'Dímelo Ya', een nummer waarvan The Black Lips dromen dat ze het zouden kunnen schrijven. Ook de protohardrock van 'No Puedo Ver' pakt erg goed uit. Onvermijdelijk zijn er ook een paar afzwaaiers, met als ergste het zo te horen op tranquillizers geschreven 'Tú'. En zo opwindend als het was in 'Basura', wordt het nergens meer, hoewel 'Quizás' in de buurt komt
Dat zegt echter meer over de absolute genialiteit van dat nummer dan over dit debuut van Dávila 666, dat zelfs met 'Tú' en zonder 'Basura' met gemak tot de beste garagepunkalbums van het jaar hoort.
http://www.kindamuzik.net/recensie/d-vila-666/d-vila-666/17703/
Meer Davila 666 op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/d-vila-666
Deel dit artikel: