Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De leden van het Bristolse Cresent beroerden reeds diverse instrumenten in bands als Amp, Flying Saucer Attack en Movietone. Het vriendengroepje rond het Planet Records-label dus. Cresent gedroeg zich bovenal redelijk op de achtergrond. Drie platen bracht het viertal uit sinds 1996. Eén daarvan tellen we niet mee, want een verzamelaar.
Nu is er By the Roads and the Fields. Weer een post-rockplaatje uit het westen van Engeland. Maar schijn bedriegt. Opener 'Spring' is nog een goede oefening om de kaakspieren stijf op elkaar te houden. Maar dan barst Cresent los. Groepsleider Matt Jones leidt zijn orkest door de verlaten straten van een vergeten stad. Geen winderige hoogvlakten of stoffige autowegen die van staat naar staat brengen. Nee, Cresent speelt muziek voor de grote stad. Als een dronkemansorkest laveert het viertal tussen verstilde rock, rondzeurende blazers en melancholie.
En verdomd wat is het mooi. Muzikaal zweeft het ergens tussen Velvet Underground, Pram, Joy Division, Hood en Moonshake in. Maar dan verbitterd tot op het bot. En dan die stem van Jones en die altijd dissonante ritmes. "My only fear is that in the depth of the night, the leaves will forget what they are and get lost" zingt Jones in 'New Leaves'. Stiekem hoop je dat de wereld voor altijd die van Cresent blijft.
http://www.kindamuzik.net/recensie/crescent/by-the-roads-and-the-fields/3698/
Meer Crescent op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/crescent
Deel dit artikel: