Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als je goed luistert, hoor je het klotsende zeewater en de kraaiende hanen die de Zeeuwse Erik Vandenberge iedere ochtend begroeten als hij uit zijn stacaravan rolt. Zodra zijn versleten klompen wegzakken in de modder van het boerenerf waar hij voor onbepaalde tijd kampeert, ontstaat de inspiratie voor weer een nieuwe song. Hoewel de drassige weides rondom Vlissingen nauwelijks met de katoenvelden van Mississippi zijn te vergelijken, ontsnap je ook in dit deprimerende landschap van roestige tractoren en stinkende koeienmest simpelweg niet aan het bluesgevoel.
"I'm just a pilgrim down the road", zingt Vandenberge. Op een drietal voortreffelijke cd's, die eerder onder zijn eigen naam zijn verschenen, combineert hij zijn warme en lichthese vocalen. Op de albums Tent & Oilysmoke, Sleeping in the Closet en Iwan word je bovendien in de watten gelegd met heerlijk relaxed gitaarspel. Onder de opmerkelijke naam Crappydog voegt hij een tamelijk vuige sound aan de gortdroge blues en bezongen ellende van alledag toe. Je zou zomaar kunnen denken aan rammelende vuilnisbakken en het geritsel van zwerfhonden in verlaten steegjes.
Het knappe van Sure Ain't Getting Any Younger is dat de gekte nergens overheerst. Alleen het instrumentale titelnummer klinkt als een op hol geslagen zigeunerorkest. Deze afsluiter maakt meteen een einde aan de beklemmende sfeer die overduidelijk in voorafgaande elf nummers aanwezig is. Doorgaans houdt Vandenberge vast aan zijn sobere en ingetogen aanpak, die men kent van zijn vorige platen. Hopelijk volgt met dit vierde album de langverwachte erkenning van deze eigenzinnige bluesman uit Zeeland.
http://www.kindamuzik.net/recensie/crappydog/sure-ain-t-getting-any-younger/19499/
Meer Crappydog op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/crappydog
Deel dit artikel: