• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Count The Stars | Never Be Taken Alive

Twee keer dertien-in-een-dozijn emo.
CD, Victory/Suburban

Tekst: Joris Gillet

Publicatiedatum: 10 april 2003

Ik voel me een beetje verantwoordelijk. In 1999 heb ik de Get-Up Kids’ Something To Write Home About hoog in m’n eindejaarslijstje gezet en sindsdien heb ik me ook wel eens in positieve bewoordingen uitgelaten over Jimmy Eat World. Wist ik veel dat de punkwereld dat serieus zou opvatten en werkelijk zou gaan denken dat wij met z’n allen zitten te wachten op hordes punkkids met een voorkeur voor mineurakkoorden en, ondanks een naar alle waarschijnlijkheid gelukkige jeugd in een willekeurige Amerikaanse suburb, stapels puberdagboeken ter tekstuele inspiratie. Toegegeven, in vergelijking met de inwisselbare NOFX- en Pennywise-klonen waar het gros van de punkscene een paar jaar geleden uit leek te bestaan is elk beetje verdieping en verbreding een verademing, maar ook dit lijkt weer allemaal zo verschrikkelijk veel op elkaar.

Het grootste verschil tussen deze twee albums is dat de een 13 tracks bevat en de ander 11 en dat de heren van Somehow Hollow onder de tattoos zitten en stekeltjeshaar hebben, terwijl de leden van Count The Stars hippe, net iets te strakke t-shirts dragen en allevier van dat echte emohaar hebben. Muzikaal zijn Never Be Taken Alive en Busted Wings & Rusted Halos nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Dertien-in-een-dozijn emo.

Zelfs binnen één album zijn er nauwelijks hoogte- dan wel dieptepunten te onderscheiden. Het begint. Het maakt geluid (een niet onaangenaam, stevig en strak punkrockend geluid vol zelfmedelijden). En iets meer dan een half uurtje later houdt het geluid op. Waar individuele nummers beginnen en ophouden valt eigenlijk nergens op. Het is één verzameling riffs en adolescentenleed waar in het wilde weg titels als ‘My Best Mistake (No More Chances)’, ‘Introduction To A Tragic Dream’ en ‘How Winter Killed Our Souls’ op is geplakt.

Dat betekent overigens niet dat het perse slecht is. Het doet wat het moet doen en het is vast een belevenis live. Met een beetje opvallende MTV-clip (iets met de Playboy Mansion doet het altijd goed) zou willekeurig welk nummer van deze albums een hit kunnen worden. Maar Count The Stars noch Somehow Hollow kunnen mij er van overtuigen dat precies zíj die hit zouden mogen scoren.

http://www.kindamuzik.net/recensie/count-the-stars/never-be-taken-alive/2842/
Meer Count The Stars op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/count-the-stars