http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Coughs | Fright Makes Right

Dissonantie, ritmiek en noise.
CD, Load

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 16 mei 2005

Op Fright Makes Right versmelt Coughs pure noise met structuur. De plaat drijft op een uitermate ritmische ondertoon waaraan zo ongeveer al het mogelijke wordt toegevoegd. De overstuurde zangpartijen van Anya Davidson springen het meest in het oog, maar ook de dissonante gitaarpartijen bepalen mede het geluid. Te midden van deze chaos vormen vele vormen van percussie de hartslag voor het ruim een halfuur durende muzikale avontuur. Een kort rekensommetje leert ons dat de vijftien nummers rond een gemiddelde duur van twee minuten schommelen. Nochtans glijden de geluidsexplosies harmonieus in elkaar over en daarbij is een leidende rol voor de stuwende bas- en saxofoonlijnen weggelegd.

Zoals je al kan vermoeden beperken de instrumenten zich onderling niet tot één enkele rol. Daardoor sluit Fright Makes Right constant compromissen tussen melodie en teringherrie. Dat dit perfect samen kan gaan met rustpunten bewijst ‘Come Back to Me’, waar zelfs een banjo van stal gehaald wordt om in de perfecte soundtrack bij een uitgelopen tuinfeestje te voorzien. En ook de saxofoon speelt soms mooie melodietjes - ‘Homeland’ - waardoor Coughs zelfs in het vaarwater van de jazzpunk van Sweep The Leg Johnny komt.

In het begeleidende schrijven vallen uiteenlopende namen: Deicide, Swans, Merzbow en The Butthole Surfers. Geen van allen dekken ze volledig de lading en omgekeerd maakt Coughs de gecreëerde verwachtingen niet waar. Desalniettemin gaat Coughs creatief om met geweld en zitten ze bijgevolg wel op hun plaats bij Load. Interessant, dat zeker, maar voorlopig niet meer dan dat.

Luister naar ‘Penal Colony’