Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Rotterdamse Coolhaven bestaat primair uit drie laptopmuzikanten, die zo nu en dan gitaarspel en zang (geschreeuw en het uitstoten van klanken) combineren met elektronische muziek. Op Blue Moustache, het debuutalbum van Peter Frengler, Lukas Simons en Hajo van Doorn, leidt dit tot levendige collages, glitch en soms uitermate verrassende songstructuren.
Het album bevat een stortvloed aan geluiden, stuurse ritmiek en dissonante melodielijnen. De nummers verschieten steeds van kleur en gaan van lawaaierig en bruisend (opener ‘Standing on the Wipwap’) via miniatuurglitch naar spannende minimale stukken. Er zit ook veel humor in de muziek van Coolhaven. ‘I.Hellucy’ en vooral ‘Massachusetts Love’ zijn moderne elektronische chansons met een knipoog, begeleidt door een croonende zang. ‘Negroes and Asiatics as Sexsymbols’ is een klein monotoon pareltje van herhaalde machinale klanken geplaatst in een strak ritme.
De constructies van het trio doen helemaal niet denken aan laptopmuziek zoals we het kennen van bijvoorbeeld een willekeurige Mego-act. De vrij vloeiende muziek roept eerder associaties op met de meesterlijke chaos van Captain Beefheart. De kracht van dit album is dat met name de wat hardere stukken zo spontaan en menselijk klinken. Alsof een grote groep muzikanten van verschillende snit een avondlange improvisatie op band heeft vastgelegd.
Een enkele keer vervreemdt Coolhaven zich van de luisteraar, maar over het algemeen is het een vindingrijke plaat geworden vol digitale trucage, collages en heerlijke chaos. Blue Moustache smaakt naar meer en belooft wat voor de toekomst.
http://www.kindamuzik.net/recensie/coolhaven/moustache/4436/
Meer Coolhaven op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/coolhaven
Deel dit artikel: