http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Console | Reset the Preset

Mooi verzorgd product van Console maakt pretenties zelden waar
CD, Virgin/Virgin

Tekst: Omar Muñoz-Cremers

Publicatiedatum: 19 januari 2003

Met Reset The Preset probeert het Duitse ambientcollectief Console een gooi te doen naar een poppy format door, hoe kan het anders, echte liedjes te maken. Dat lukt gedeeltelijk. 'Your God Eats Me' belooft veel met een waaier van My Bloody Valentine-noise waarna het verandert in een shoegazerachtig hiphopliedje. Grappig, niet wereldschokkend. Drie woorden die je bij beluistering van het album veel zult herhalen. Het schrijven van liedjes blijft een apart ambacht dat voor steeds minder mensen lijkt weggelegd. Veel nummers op de Reset cd ontstijgen zoals 'Surfin' Atari' moeilijk de ontzielde stijlmiddelen van New Wave en de proto-electro uit de vroege jaren tachtig. Andere nummers zoals het zacht wiegende 'Into The Universe' hebben een zekere charme maar weten nooit echt te verleiden. De betovering is afwezig. Ook muzikaal worden te weinig risico's genomen, het klikt en reutelt allemaal heel braaf voort. Desondanks zijn er enkele momenten die de aandacht weten te trekken: het Adult-achtige 'Dirt on the Wire' is een effectieve electrotrack. 'Secret Game' is een intrigerende gooi naar clicks & shoegazing. Het beste is zonder twijfel 'A+A=B', waarin de formule zou moeten lezen valium + sequencer = mooi groeiend liefdesnummer.
Dan is er de tweede Preset cd, die bestaat uit instrumentale ambient tracks en een multimediacomponent met video's, songteksten en een fascinerend maar moeilijk te ontcijferen interactief gedeelte. Preset is de betere cd, ook al zal hier ook niet de revolutie door worden aangejaagd. Opgenomen en geïnspireerd door Barcelona zijn nummers als 'Diagonal' en 'Para.lel' licht melancholische geluidsgedichten die eigenlijk zo lijken weggelopen uit een zwaarmoedige Amerikaanse indie film. Ook hier geldt, zoals bij zoveel neo-ambient, dat hoe meer de braaf klikkende ritmes worden weggelaten hoe interessanter de muziek, wat hier inhoudt dat 'Marina' verreweg het mooiste nummer van de collectie is.
Console lijdt het meest van een zekere bluf die ze niet kan waarmaken. In hun hele presentatie willen ze de slimste en grappigste van de klas zijn met hun Motörhead T-shirt, keyboardgitaar, songtitels als 'The Times They Are Not A-Changin' en het wat achterhaalde imago van Barcelona als modernistisch icoon. We hebben het allemaal al een keer gezien en gehoord. Juist wanneer we nieuwe klanken, nieuwe talen en nieuwe ideeën eisen.